Gure azterketan, urte hasierako hauteskundeen ondoren azaldu genuen bezala, Friedrich Merz buru duen koalizio gorri-beltzak ezin dio aurre egin Alemaniak bizi duen sakoneko krisiari, ez nazio mailan, ezta nazioarteko esparruan ere, bere lehiakide inperialisten aurrean.

Udazkenean zehar, perspektiba hori erabat baieztatu da. Merzen gobernua parlamentu mailan egonkortasun apur bat ezartzeko aukera izan zen kapitalarentzat, bereziki Scholzen gobernuaren amaierako porrotaren aurrean. Hala ere, egia da kantzilergoa etengabeko porrot egoeran dagoela. Ez bakarrik hautagai izateko prozesuan —Merzek bigarren bozketa bat behar izan zuen kantziler izateko—, baizik eta CDUk Merzen pean bozken gehiengoa galdu izana, “oposizioaren” aurrean, are bera karguan hasi aurretik. Hau ez da huskeria, esanguratsua da: gobernu berriak porrot egin du klase agintariari egindako promesetan, hau da, Alemaniako krisi kapitalista sakona konpondu eta polarizazio sozial eta politikoarekin amaitzeko promesetan.

Alemaniako ekonomiaren egoera

Alemaniako ekonomiak oraindik ez du irtenbiderik aurkitu. Hazkunde ekonomikoa aurreikusita dago %0,2koa izatea aurten, eta hurrengo bi urteetarako %1,3 eta %1,4. Baina kopuru hauek, Errusia edo Txinarekin alderatuta, barregarriak eta zalantzazkoak dira. Ekonomialari burgesen arabera, Handelsblatt Research Institute (HRI)-ren datuek erakusten dute “ez dagoela hazkunde indartsurik, ez hazkunde arrastorik”. Adibidez, industria ekoizpenaren eskaeren indizeak 2025eko uztailan bakarrik %2,8 jaitsi ziren. Gainera, esportazioetan oinarritutako ekonomiak arazo larriak ditu: AEBekin arantzelen gerrak kostu handiak ekartzen ditu. Zor publikoa gero eta handiagoa da, eta aurreikuspenen arabera, etorkizunean pertsona bakoitzeko urteko interes-kostuak 800 euro izan daitezke. Alemaniako ekonomiak jaitsiera joera du 2019tik; hedabide burgesek egoera horri aitzakiekin azaldu dute (COVID konfinamenduak, Ukrainiako gerra, etab.), bainabenetako arrazoiak krisi kapitalista sakona, gaindizprodukzio egoera eta nazioarteko botere-oreka aldaketak dira.

Alemania bi suren artean: gerra interimperialista

Handelsblatt-ek egindako analisi batek adierazten du batez ere arazo nagusia Alemaniaren negozio-ereduaren desagerpen dela. Txinaren gorakadarekin, herrialde asiarra ez da soilik manufaktura eta salmenta merkatua, baizik eta lehiakide handia bihurtu da.

Alemaniako esportazioen kuota nazioartean 2017tik beherantz doa, eta bereziki 2021etik aurrera nabarmen. Hainbat ikerketek diotenez, esportazio kuota galera hau Alemaniako historian inoiz erregistratu den handiena da, eta aldi berean inportazioak gora egin dute, 2019arekin alderatuta %10 inguru gehiago direlako. Horrek erakusten du Alemaniako inperialismoaren oinarriak ahultzen ari direla, eta haren nazioarteko pisua gutxitzen ari dela.

Militarizazioa eta derrigorrezko zerbitzu militarra

Testuinguru horretan, alemaniako langile klasearen aurkako erasoa militarizaziorako joeran adierazi da. Berrarmatze handia proposatzen da eta, gainera, 2026tik aurrera zerbitzu militarraren derrigortasuna berrezarriko da. Plangintzak daude erreserba militar masibo bat sortzeko: milioika “erreserbako soldadu” edukitzeko asmoa ezarri da, eta horretarako datu zehatzak bildu eta zentralizatuko dira (osasun fisikoa, formazio teknikoa, prestasuna, etab.).

Beste alde batetik, NATOk “Red Storm Bravo” ariketa bat egin du Hamburgen, eta hor ikusi da ez dela soilik kanpoko mehatxuari begirako militarizazioa, baizik eta langile klasea erabili nahi dela kapitalisten plan inperialistetarako: ariketaren barruan, Enplegu Agentziak probatu zuen sistema bat, non balizko gerra egoeran langileak behartuak izango diren “sektore estrategikoetan” lan egiteko, esaterako osasunean edo azpiegituretan. Era berean, azpimarratzekoa da kontrol polliziala sendotzeko joera: “Palestinarekiko elkartasun mugimenduaren” aurkako errepresioak eredu izan dira, eta orain estilo hori hedatu nahi dute.

Kontra -erreformak eta sozial-chovinismoa

Udarako eta udazkenerako aurreikusitako kontra-erreformek joera chovinista, arrazista eta langileen aurkako erasoaldia sankontzen dute. Adibide bat “atzerritarrentzako laguntzatxoa” da, ideia migratzaileek euren jatorriko herrialdeko mailan dauden prestazioak jasotzea da. Bestalde Merzek proposatu ditu, besteak beste, jubilatuentzat “urte sozial bat” derrigorrezkoa izatea, eta adierazpen xenofoboak egin ditu “etorkinek hiriko paisaian duten inpaktuaren inguruan”.

Gorrotoa eta atzerritarrarekiko beldurra hauspotuz, Merzek AfDk egiten duen moduan, langile klasea zatitu eta elkarren aurka jarri nahi du, denentzat prestatzen dituen erasoak justifikatzeko. Beste plan batzuk daude oinarrizko diru-sarrerak “erreformatzekoak” dira: dagoeneko miserablea den diru-laguntza murriztu nahi da, zigorrak handitu eta berriro lan merkatuan sartzeko exigentzia gogortu nahi da, bizitzeko ere ematen ez duten lanposutak onartu ezean ezer gabe geratzeko mehatxuarekin.

Gainera, gobernuak mendekotasunaren arreta sistemaren desagerpena aurreikusten du. Aldaketa horrek ia 900.000 pertsona kaltetuko lituzke Alemanian. Aldi berean, Merzek bere soldata igotzea aurreikusi du: 1.220 euro gehiago hilean, 21.900 osotara, baita alderdiko ministroen soldata ere igoko da.

Muturreko eskuinaren mehatxua eta antifaxismoaren beharra

Eskuin muturraren mehatxua benetakoa da, baita gerrarena ere. Gaur egun, AfDren gora-behera azkarra ikus daiteke; datu batzuen arabera, hauteskunde osteko inkestetan bere jarraitzaile kopurua are igo da.
Bestalde, Die Linke bidea galduta dabil: bere burutazioetan babes sozialista edo antikapitalista eskaintzen ez duen bitartean, gobernuaren parte hartzearen aldeko apustua egiten ari da, eta horrek bere jende gaztea eta borrokalariaren erakarpen potentziala murrizten du. Eskuin muturraren aurka borroka egiteko eta klase langilearen interesak defendatzeko, antolakuntza eraginkor bat eraiki behar da —ez soilik parlamentuan, baita kaleetan eta lantegietan ere. Bereziki nabarmentzekoak dira Palestinako herriarekiko elkartasuneko manifestazio masiboak: 150.000 pertsona baino gehiago bildu izan dira Alemanian, eta hori gorrotoaren eta militarizazioaren aurkako potentzial ikaragarriaren erakusgarri da. Hori guztia antolatzeko programa iraultzail eta internazionalista ezinbestekoa da, klaseko ardatzarekin: ez soilik behin-behineko erresistentziarako, baizik eta langile klasearen boterea eraikitzeko tresna gisa.

Klase langileak antolatu eta borrokatu dezake, iraultzaile eta komunistan oinarritutako agenda bat garatuz, eta horrela eskuin muturraren arriskua eta kapitalismoaren krisi estrukturala gaindituz. Ez da nahikoa erresistentzia sinbolikoa —beharrezkoa da mobilizazio eraginkorra, panpin politikoetan oinarritutako sistema deseraikitzeko helburuarekin.