PNVk beste behin erakutsi zuen gerra zibilean hartutako jarrerarekin noren klase interesak defendatzen zituen, beldur handiagoa zien Frankoren aurka borrokatzen ziren langile eta zapalduei, iraultzaren arriskua baitzekarten, kapitalismoa defendatuko zuen faxismoari baino.

Klase hau bere bizi eta lan baldintzak direla eta, organikoki ez da gai gizartean paper independente bat jokatzeko, bere elkartasun eta sinpatiak etengabe burgesiaren eta langileen artean gorabeheraka dabiltza.

Mexikok bizi duen prozesu iraultzailearen gertakaririk garrantzitsuenetakoak izan dira Oaxakako borrokak. Beste behin, langile, nekazari, gazte eta behartsuenek erakutsi dute beren borrokarako sakrifizio eta indarra. Baina berriro, zuzendaritza marxista baten faltaren ondorioz borroka honi eustea lortu du Estatu mexikarrak.

Urtarrilaren 19an Estatu espainiarreko Auzitegi Gorenak Segi erakunde terrorista bat zela aldarrikatu zuen, dena ETA denaren tesiari arrazoia emanez. Auzitegi Goreneko epaileek, Garzonek sortutako tesi honi jarraiki, Jarrai, Haika eta Segi terroristak direla dekretatu zuten eta ondorioz sei urtetako kondenak ezarri zizkien 23 gazteri, iaz...

Masak berriro ere ofentsibara pasatu dira. Bolivian ere, Venezuelan bezala, alternatiba bakarra sozialismoa da eta hau masen antolakuntza eta iniziatiba iraultzailean oinarritu daiteke soilik.

Indian ere ezkerreko alderdien buruek kapitalismoa babesten jarraitzen badute bide bakarra ekonomia neoliberala izango da eta honek zer esan nahi du? Zoriontasuna aberatsentzat eta miseria behartsuentzat.

Hala ere ez da nahikoa burgesia eta inperialismoa hautesontzietan garaitzea, beharrezkoa da kapitalismoarekin amaitzea eta horretarako mugimendu bolivartarrak beharrezkoa du alternatiba iraultzaile-marxista bat altxatzea.