Ikusiz sinetsi. Feijook botatako bulo mediatikoak, muntaia judizialak, besoa altxatuta zuten kale-manifestazioak eta “mafia eta demokrazia” erako soflamak nahikoa ez baziren, Santos Cerdán PSOEko antolakuntza idazkariak egindako hozkada ustelen eskandalu basatiak kalibre handiko munizioa eman die eskuin muturrari eta muturreko eskuinari, kanpaina zaratatsuarekin jarraitzeko. Ez da gutxiagorako. Frankista horiek pozez zoratzen daude UCOren azken txostena ezagutu ondoren, eta Moncloatik askoz hurbilago ikusten dute beren burua.
Emandako informazioak nazkagarriak dira, besterik gabe. Santos Cerdanek sare baten kapoa bezala jokatzen zuen, non, Jose Luis Abalos Koldo Garciarekin batera, lehiaketa publikoetan enpresa handiei kontratuak lortzen laguntzeagatik lortutako ehunka mila euro jasotzen zituzten. Orain arte Pedro Sanchezen legegintzaldiko gai politiko zailenetako batzuetan eskuineko eskua izan denaren gaineko Ikerketa 2015eraino zabaldu da, Nafarroako diputatu autonomiko gisa zuen posizioa bere sarea ehuntzeko erabili zuen garaietaraino,,.
Santos Cerdánek eta Koldo Garcíak garai horietan topo egin zuten, eta beren ustelkeriak bideratzen hasi ziren Acciona eta Servinabar bezalako enpresekin batera. Jose Luis Abalos 2018ko ekainean Garraio Ministeriora iritsi zenean, negozioa izugarri handitu zen. Hortik aurrera, PSOEko orduko antolakuntza idazkariak eta Sanchezen eskuin eskuak, Koldo Garcia aholkulariarekin batera, eskudirutan egindako ordainketa zaparrada bat jaso zuten, Victor de Aldama eskuin-muturreko jarraitzaile ezaguna eta komisionistaren opari arranditsuak. Barne Ministerioarekin eta inteligentzia zerbitzuekin lotura frogatuak dituen pertsonaia horrek pandemiaren latzenean maskarak erosteko milioi askoko esleipenak lortu zituen, eta PSOEren Ferrazeko egoitzan bere saltsan aritzen zen.
“Aldama no constituía la única fuente de ingresos para Ábalos y Koldo, habiéndose observado que, otra muy recurrente, tenía su origen en la actuación en favor de diferentes constructoras para la obtención, presuntamente fraudulenta, de contratos de obra pública”, señala el informe de la UCO citado por el diario El País[1]. Ikerketak azaltzen du Cerdan funtsezkoa izan zela Koldo García Ábalosen aholkulari gisa kokatzeko Garraio Ministerioan, eta, nolanahi ere, hartutako audioek erakusten dute hiruren erabateko konplizitatea eta adiskidetasuna, prostituten kontratazioari buruzko iruzkin matxistak eta higuingarriak barne.
Eskandalua bonba bat bezala lehertu da PSOEren barruan eta, jakina, baita koalizio gobernuaren barruan ere. Hainbat egunetan, ministroek, Yolanda Diaz presidenteordea barne, edo Gabriel Rufian ERCko bozeramailea bezalako aliatu parlamentarioek, Santos Cerdan defendatu dute ahitu arte. Orain, jakina, denak shock egoeran daude.
Pedro Sanchez txundituta
Sinesgarritasunaren galera izugarria da, batez ere kontuan hartzen bada PSOEk eraso erreakzionarioaren aurka zentratu zuela bere estrategia, muntaia eta buloen akusazioak aipatuz, ustelkeriaren aurka irmo borrokatzeaz harrotzen zen bitartean. Horrek guztiak, logikoa denez, behartu egin du Pedro Sanchez premiazko prentsaurrekoan agertzera, non adierazi zuen ez dagoela soilik jota, baizik eta bere erantzunak, gutxienez, erabat inkoherenteak izan direla, aitzakia irensgaitzez beteak, eta barregarri geratzen diren proposamenekin.
Sanchezek zortzi aldiz ere eskatu zien barkamena herritarrei, boto-emaileei eta alderdiko militanteei, eta “haserre eta tristura handia” agertu zuen Cerdanengan konfiantza izateagatik.
“Barkamena eskatzen dut, gaur goizera arte ziur bainengoen Santos Cerdanen osotasunaz”, adierazi zuen agerraldiaren hasieran. Oraindik ere entzuten dira Diputatuen Kongresuan duela bi aste esandakoak, Cerdan “pertsona zintzo” gisa aipatu zuenean, kontrol-saioan Alberto Núñez Feijoori erantzunez.
Presidenteak Batzorde Exekutibo Federalaren birmoldaketa sakona ere iragarri zuen, eta erakunde horren jarduera gainbegiratzeko “kanpo auditoria” bat abian jartzea ere proposatu zuen. Irtenbide sinestezina, kontuan hartuta bere alderdiaren eta Gobernuaren bihotzean zegoen sare ustelak hain alaiki saihestu zituela teorian derrigorrez bete beharreko kontrolak.
Egia esan, hitz horiek oso berandu iristen dira, zurrumurruak eta filtrazioak oso agerikoak zirenean, zeinek zuzenean bere hirugarrena seinalatzen baitzuten, garrantzi handiko zereginen ardura zuen pertsona, hala nola Amnistia Legea Juntsekin hitzartzea, eta, horrela, Gobernuko presidente izendatzeko ezinbesteko botoak lortzea.
Egoera berdina izan balitz, baina Feijoo Gobernuko presidente izanik, pentsa liteke bankada sozialistaren erreakzioa, PPko taldeburuaren berehalako dimisioa eta berehala hauteskundeak deitzea eskatuz.
Pedro Sanchezen PSOE eta bere proiektua pairatzen ari den krisia serioena da Rajoyren aurkako zentsura mozioari esker duela zazpi urte presidentetza hartu zuenetik. Ministroen Kontseiluko kideek ere horrela ikusten dute: “Legegintzaldi honek reseteo bat merezi du, inflexio-puntu bat, garai berri bat eskatzen dugu PSOEren eta Sumarren arteko harremanetan. Konponbidea arlo sozialetik 180 graduko bira eginda bakarrik da posible ”, adierazi zuen berehala Yolanda Diazek.
Kinka larria da. Une honetan hauteskundeak deituz gero, emaitza PPren garaipen argia eta Voxen aurrerapen nabarmena izango litzateke. Sanchezek berak baieztatu zuen bere asmoetan ez dagoela hauteskundeak aurreratzea, eta Bolaños ministroak aipatu du konfiantza mozioa ere baztertu egiten dutela. Baina arazoa hain da potoloa, ez dela konponduko bakarrik maniobrak eginez ezta ostiko bat emanez ere.
Era berean, Feijook ez du zentsura-moziorik aurkeztu nahi, Sanchezek babes parlamentarioa berritzeko eta PP ipurdia bistan geratzeko. Eskandalu hau erabiliko dute giro politiko itogarriena sortzeko, lurretik, itsasotik eta airetik erasoaldia areagotuz, eta kalean ahalik eta mobilizazio gehien sortzen saiatuz.
Nola iritsi gara hona?
Egun eta ordu hauetan, milioika langilek eta gaztek harrituta galdetzen dute nola iritsi ahal izan den puntu honetara. Nola inguratu ahal izan da Pedro Sánchez tamaina lotsagabez eta lapurrez? Fida gaitezke benetan ez zekiela ezer?
Kezka horiei erantzuteko, lehenik eta behin, sentimentalismo eta afektu pertsonaletatik ihes egin behar da. Bonba horren eztanda ulertu ahal izateko, sakoneko arazoa kontuan hartu behar da: PSOEk zer politika mota egin ditu urte hauetan, eta zer klase-interes defendatu ditu? Ez da galdera erretorikoa. PSOE 78ko erregimenaren eta sistema kapitalistaren gobernagarritasunaren funtsezko habea izan baita.
Eskuin ultraren demagogia erabat askatuta dagoela gauza nabarmena da. Sinetsiz gero, koalizio komunista, bolivartar eta independentista arriskutsu batek gobernatuta gaude, baina ez da benetan kasua.
Ministro frankista ohiek sortutako alderdia, gangsterrez hornitua, diktaduraren babesarekin barra-barra lapurtuz urrezko egin ziren, eta ustelkeria kasu ospetsuenen protagonista izan direnak, Gürtel eta Kitchen kasuen buruzagiak; Autonomia Erkidegoetako presidente ugari dituen alderdia, legez kanpoko finantzaketagatik behin eta berriz zigortuak, narkotrafikoko galiziar klan ospetsuenekin lotura dutenak, eta froga judizialak suntsitu dituena eta haiei eragiten zieten prozesu judiziala desbideratzeko konspiratu duena; polizia paralelo bat antolatu zuena, “polizia patriotikoa” deiturikoa, bere jarduera deliktiboak babesteko, laburbilduz, Espainiako sistema kapitalistaren alderdirik zikin eta ustelduena errepresentatzen duen indar politikoak, aurkari politikoei “mafia” deitzea eta haien birjintasun demokratikoa aldarrikatzea txantxa hutsa da.
Baina, jakina, PPk horrelako gauzak egin ahal baditu, PSOEk erraz utzi diolako.
Har dezagun adibide bat: Ángel Hurtado Auzitegi Goreneko epailearen instrukzioa, Isabel Díaz Ayuso Madrilgo Erkidegoko presidentearen bikotekidea den gaizkile aitortu horren pribatutasunaren aurkako ustezko delitu batengatik Estatuko fiskal nagusia auzipetzen duena. Zergatik iritsi da hain urrun togadun erreakzionario hau? Erantzuna argia da: PSOEk neofaxistez josita dagoen botere judiziala mimatu duelako, diktaduratik zuzenean heredatua izan zena eta inoiz araztua izan ez zena.
Gogoratu behar da, halaber, aurreko Botere Judizialaren Kontseilu Nagusiak 2018ko abenduan agintaldia amaitu zuenean, PPk galarazi egin zuela hura berritzea, eta blokeo horri eutsi ziola bost urte baino gehiagoz. Tarte horretan, Kontseiluko gehiengo kontserbadoreak epaileak izendatzen jarraitu zuen, eta jada ez zegozkien beste funtzio batzuk betetzen, beren lege-ordenamenduaren arabera. Egoera horretatik ere ez zen atera 2024ko uztailean, PSOEren eta PPren arteko ituna sinatu zenean, hura berritzeko: izatez, botere judizialak tinko jarraitzen du erreakzionario horien esku, egunetik egunera lehen mailako rol politikoa jokatzera tematuta.
Orain, PSOE saminki kexatzen da, eta Gobernuko bozeramaile Pilar Alegriak dio “agerikoa dela une honetan epaile batzuk gauza ulergaitzak egiten ari direla”. Ba ez, ministro andrea. Epaile gehienek egiten dutena ulerterraza da: gogoak emandakoa egiteko baimena dutela uste dute, Trump, Milei, Marine Le Pen, Ayuso eta Abascal buru dituen eskuin muturraren erasoaldi global baten parte direlako, eta, gainera, klase nagusiko sektore garrantzitsuetan babes sendoa dutelako. Eta koalizio gobernutik ez da ezer egin horiei aurre egiteko, alderantziz, beti kolaboratu duzue beraiekin.
Botere judizial independenteari buruzko falaziek, PSOEko ministroek atzo arte nazkagarriki errepikatutakoek, orain aieneei uzten diete lekua. Benetan ergeltzat hartzen gaituztela dirudi. PSOEren Gobernuaren pasibotasunik edo eta askotan bere aliatu politikoekin begibistako lankidetzarik gabe, ez litzateke posible izango epaileek eta poliziak aktibista sindikal, sozial edo ikasleen aurka abiarazitako kanpaina errepresiboa.
Trantsiziotik, PSOEk diktadura frankistatik jasotako Estatuaren aparatua babestea eta indartzea hartu zuen bere egiteko nagusitzat. Gaur egungo epaileek Ordena Publikoko Auzitegian edo Masoneria eta Komunismoa Zigortzeko Auzitegi Berezian maisuen urratsak jarraitu baino ez dute egiten. Informazio Brigadako poliziek memoria tristeko Brigada Politiko-Sozialaren tradizioa eta metodoak gogoz bereak egin dituzte. Eta, denok dakigunez, Marlaska ministroak bedeinkatzen du bere jarduna.
Ezkerreko indar batzuek salatzen dute hori guztia “Estatuaren estolden” operazio baten ondorio dela. Jakina, zerbitzu sekretuak eta funts erreserbatuak daude, baina ez dira beste garai batzuetako hondakin bat, ezta “Estatu demokratikoaren” okerreko jarioa ere. Azaldu dugun bezala, Espainiako estatu burgesaren funtsezko muinaren osagai dira, eta ordena kapitalista defendatzen dute, eskura dituzten indar guztiekin, “legeriak eta demokraziaren erakundeek” ezartzen dizkieten muga txikien aurrean gelditu gabe.
PSOEn oso ondo dakite hori. Edo GALen antolaketa eta finantzaketa, zeinean Felipe González eta bere ministroak zuzenean inplikatuta egon ziren, ez al zen sostengatu Estatuaren aparatu beraren giza baliabideei, baliabide materialei eta logistikoei esker? Ez al da hori Marlaskak sustatzen duena, mugimendu sozialetan eta ezker borrokalariaren mugimenduetan egiten dituen infiltrazio polizialen politikarekin?
Legegintzaldia une kritikoan
Ordena kapitalista defendatu behar denean, ia ezinezkoa da PSOEren eta PPren artean funtsezko aldeak aurkitzea. Dela IBEX 35en eta bankuen errekorrak errazteko orduan, dela zerbitzu publikoekin suntsitzeko eta pribatizatzeko orduan, NATOren politika gerrazale eta inperialistan, defentsaren industriaren gastu militarra eta negozio zoragarriak handitzeko orduan, dela Mozal Legearen aplikazioa mantentzeko eta indartzeko orduan... PP eta PSOE beti eskutik.
Beren maizterren soldatak lapurtuz aberasten diren etxejabe errentazale eta espekulatzaile higiezinen interesak bermatzeko, PSOEk, PPk eta Voxek bat egiten dute. Europar Batasunean, PSOEk eta PPk osatzen dute egungo gobernu-koalizioa, eta horregatik da ohikoena lege-ekimen gehienak batera bozkatzea. Migrazio-politikan, errealitatea da PSOEk ere babesten dituela EBren politika xenofobo, arrazista eta kriminalak.
Eta zer esan genozidioaz palestinar herriari? Pedro Sanchezen gaitzespen hitzek ezin dute ezkutatu ez dela ezer egiten ari erregimen sionistarekin harreman militarrak, ekonomikoak eta diplomatikoak hausteko. Egia da ez duela txalotzen milaka palestinarren sarraskia, publikoki PPk eta Voxek egiten badute bezala, baina argi dago hitzek ez dutela Gazako holokaustoa geldiarazten.
Egunero egiaztatzen ari garen bezala, PSOEren politika ekonomikoak, sozialak eta askatasun demokratikoen arlokoak PP otzandu ordez, ultraeskuinari haizea ematen ari zaio. PSOEk Estatuaren aparatuaren aurrean egindako lagapen bakoitza Voxek lortu duen garaipena da. PSOEk kapitalisten eta errentazaleen aurrean egiten duen lagapen bakoitzak indartu egiten du erreakzioaren gizarte-oinarriak bere indarretan duen konfiantza, eta are urrunago joatera bultzatzen ditu.
Eta hori da, hain zuzen ere, orain Pedro Sanchezen eta beste batzuen aurpegi zuhurrak eragiten dituen arazoa. PSOEren ustelkeria luzea da, Andaluziako EEEen eta beste askoren kasuak adierazten duen bezala, errege emerituaren defentsa sutsua eta PSOEk Juan Carlos I.aren aberastasunaren iruzurrezko jatorria ikertzeko mantendu duen etengabeko ezezkoa barne.
Ezin dugu geure burua engainatu. Sistemaren gobernagarritasuna goitik behera defendatzen eta kudeatzen duen alderdi batek, merkatu-ekonomia bere idealtzat hartzen duenak, bere agintari gorenetako asko enpresa pribatu handien eta bankuen administrazio-kontseiluetan jartzen dituenak, ezin hobeto ulertzen du ekonomia kapitalistarekin batera doan ustelkeria ere bere politikaren parte dela. Ez gaitzatela ergeltzat hartu, mesedez.
Argi dago eskandalu honek demagogia ultra sustatzen jarraituko duela, eta galdera ikur handi bat jartzen du legegintzaldiaren etorkizunari buruz eta ezin da baztertu hauteskunde aurreratzearen aukera. PSOEn ere aiztoak zorrozten ari dira, eta arrazoi askorengatik Sanchez gorrotatzen duten isilpeko etsai ezagunak, Felipe Gonzalez eta Paje kasu, kanpainan ari dira buru belarri PPren alde eta hauteskunde berriak eskatzearen alde.
“Salbuespen iberikoaz” harro deritzona ondoratzen ari da. Sanchezek aurreko hauteskundeak irabazi zituen, eskuin muturraren aurkako hesi gisa aldarrikatuz. Baina bere Gobernuaren praktikak argi utzi du gezurra baino ez dela izan.
Ezkerreko benetako politikak egin gabe, langileriaren eskubideak defendatzeko eta zabaltzeko eta bizi-baldintzak hobetzeko kapitalistekin eta finantza-munduarekin gogor borrokatu gabe, gazteriari etorkizuna eskainiko dion politikarik gabe, PSOEren eta bere kideen hitz hutsak ez dira baliogarriak dira erreakzioaren aurrerapenari aurre egiteko.
Estatu espainiarreko klase-borroka funtsezko etapa batean sartu da. Politika instituzionala lohi ustelenean murgildurik, eskuina eta eskuin muturra erasora, gobernuaren ezkerra diskurtso ahul eta kontraesan gaindiezinez beterik, eta ehunka mila langile eta gazte kaleak betetzen genozidio sionistaren aurkako manifestazio jendetsuetan, Osasunaren eta Hezkuntza Publikoaren defentsan, etxebizitza publiko duinaren eskubidearen alde, eta errepresioari erronka eginez.
Politika ofiziala eta milioien beharrak eta nahiak oso gutxitan izan dira hain dibergenteak. Gero eta eremu helduagoa ezkerreko alternatiba kontsekuente eta, beraz, iraultzaile baten eraikuntzan aurrera egiteko.Ez dago astirik galtzeko.
