Ekainaren 21ean, larunbata, Donald Trumpek Irango Fordow, Natanz eta Isfahan baseak bonbardatu zituen, dozenaka Tomahawk misil eta suntsitzeko ahalmen handiko hamalau GBU-57 bonba jaurtiz. Erabaki horrekin, AEBetako inperialismoak Iraken eta Afganistanen egin izan duenaren logikari jarraitzen dio, eta mundua hondamendi gerra baten arriskuaren aurrean jartzen zuen.
Bi egun geroago, ordea, Trumpek ohi bezala beste biraketa egin zuen eta su-etena lortu zuela iragarri zuen, Iranek, Txinaren eta Errusiaren laguntzarekin, abisu-eraso egin ondoren Ekialde Hurbilean operazio militarrak egiteko duen Qatarko basearen AEBetako Aginte Zentralaren egoitzaren aurka.
Jakina, kalkulatutako operazio bat zen, biktimarik eragin ez zuena, baina oso argi utzi zuen Irango misilen ahalmen suntsitzailea eta zehaztasuna. Ondoren, Teherango Parlamentuaren eta ayatola Ali Jameneiren onespenak neurria babestu ez ezik Ormuzko itsasartea ixteko aukera adierazi zuten, munduko petrolioaren % 20 bertatik igarotzen baita. Neurri horrek, aplikatuz gero, atzeraldi ekonomiko global baterantz bultza gaitzake.
Trumpek Iranen aurka egindako erasoak ere oposizio masiboa eragin du Estatu Batuetan. The Economist [1] egunkariak argitaratutako inkesta baten arabera, herritarren % 60k baino gehiagok ez dute onartzen, % 16k baino ez onartzen du. Demokraten boto-emaileen artean % 65 baino gehiago da. Errepublikanoen artean % 53ra iristen da. Dozenaka hiritan, ezein AEBetar hilik gertatu ez arren, gerraren aurkako mobilizazioak egin ziren, eta AEBko presidentearen politika arrazista, antidemokratiko eta faxistoideen aurkako masa-altxamenduarekin bat egin zuten.
Trumpen aldarokak ez dira aldarte eskizoide baten ondorio, haren agendak aurrez aurre dituen presio eta kontraesan ugarien ondorio baizik. Iranen, Txinaren eta Errusiaren aurkako gerraren ondorioak aurretik jakin ezinak beldurtuta eta AEBk pairatzen duen gainbehera eta barne krisia are gehiago larriagotzeko eta bere Gobernuaren aurkako eztanda soziala eragiteko arriskua barne, bi aldiz pentsatzera eta atzerapausoa ematen saiatzera behartu dute. Aldi berean, atzera egiteak ahultasun mezu bat bidaltzen du, bere ekintza guztiek transmititzen duten etsipen sentsazioa are gehiago larriagotzen duena.
Trump eta Estatu Batuetako inperialismoa, Netanyahuren erregimen nazisionista aliatu nagusiarekin batera, gerra babestera bultzatu zuten arrazoiek bere horretan diraute, Washingtonek aurre egin behar dio Txinak eta Errusiak osatutako blokeak potentzia hegemoniko gisa egiten duen desplazamenduari, eta aldagai sendo horrek azaltzen du, atzerapenak atzerapen, bideraezina dela behin betiko akordio bat lortzea. Ezpatak goian daude eta aukera guztiak zabalik daude.
Trumpek eta Netanyahuk Ekialde Hurbilerako dituzten egitasmoek talka egiten dute Iranekin, Txinarekin eta Errusiarekin
Trumpek eta Netanyahuk uste dute gogoak emandakoa egin ahal dutela Ekialde Ertaineko mapa lehergailukadaka aldatzeko, Palestinako herriaren aurkako genozidio odoltsua kostata ere eta Libanoren, Siriaren edo Iranen subiranotasun nazionalari zigorrik gabe eraso. Gure lehen adierazpenean esan genuen bezala:
“Washingtonetik eta Tel Avivetik ondo diseinatutako estrategia baten kapitulu berri batean gaude, Ekialde Hurbilean beren helburu politiko eta militarrak odolari eta suari inposatzeko. Iranen aurkako erasoak Gazako herri palestinarraren genozidioarekin eta kanporatze masiboarekin, Zisjordaniaren okupazio eta anexioarekin, Hezbolaren eta Libanoko aliatuen ahultzearekin eta Siria hegoaldearen inbasioarekin hasitako zirkulua itxi nahi du, herrialdea AEB, Turkia eta Israelen artean banatuz. Iran birrintzea, gainera, Txina erantzun bat behartzera ausartuko ez zela pentsatuz, hurrengo urratsa zen. Baina oraingoan apustua altuegia izan da, eta erantzuna ezin izan da itxaron ”.
Teheranen defentsa-erantzunak, Estatu sionistari ehunka misil jaurtiz, benetako kaltea eragin die bere instalazio zientifiko-militarrei, gune-ekonomiko eta industria garrantzitsuei, herritarren artean alarma handia eta are zalantza gehiago sortuz “Burdinazko Kupularen” misilen aurkako sistemari buruz.
Hainbat informaziok, eta ez Iranetik, baizik eta hedabide sionistetatik eta inperialistetatik etorritakoek, azaltzen dute Israelek erabilitako misil erreserbak (irandarrak baino askoz garestiagoak eta urriagoak) agortzen ari direla, eta arazoak daudela Washingtonek behar adina hornidura militar denbora luzeaz eusteko.
Netanyahuk eta bere Estatu Nagusiak Trumpi Iran bonbardatzeko eskatuz egindako deiek Teheranen erantzunagatik eta horrek Israelgo herritarren moralean dituen ondorioengatik duen kezka sakona islatzen dute. Hiltzaile sionistek inpaktu handiko ekintza bat behar zuten konfiantza berreskuratzeko. Trumpek eman zion. Baina argi zegoen, Estatu Batuetako presidentearen triunfalismoa gorabehera, Irango botere militarra suntsituta zegoela aldarrikatuz, ez zegoela azken hitza esanda, ezta hurrik eman ere. Alderantziz, eskalada baten hasiera izan da, eta inork ez daki, ez berak, non ezta nola amaitu daitekeen ere.
Ondorio katastrofikoak izango dituen gerra
Pentagonoko bozeramaileek beraiek publikoki baieztatu zuten zehatzago aztertu behar zituztela bonbardaketek Irango instalazio nuklearrei eragindako kalteak, eta ohartarazi zuten ziurrenik eraso gehiago beharko zirela. Estatu Batuetako suntsipen makina ondo ezagutzen dutenek eta bakezale ezta aurrerakoi izpirik ez dutenek, ohartarazi dute instalazio horiek kalte handiak jasan izan balituzte ere, Iranek -Txina eta Errusiarren laguntzarekin- denbora gutxian berreraiki eta maila altuagoan garatu ahal izango lituzkeela.
Batez ere, Irango erregimena errendizitzera behartzeko, zer esanik ez erregimen aldaketa lortzeko, aireko erasoak ez dira nahikoa, lurreko kanpaina militar bat behar da, Iraken eta Afganistanen egindakoa ekarri zuten hondamendia gogoratuz.
Gauza asko aldatu dira 2003. urtetik hona. 2003. urtean Goglkoko Bigarren Gerra izan zen eta Iraken inbasioarekin amaitu zena. Gaur AEBk eta Israelek Iranen aurka gerra irekiz gero, Iraken esku hartzeak baino ondorio militar, ekonomiko eta politiko askoz larriagoak izango lituzke, eta AEBko armada askoz ere gehiago hilko litzateke eta AEBn matxinada soziala eragingo luke.
Iranek 90 milioi biztanle baino gehiago ditu; Irakek, aldiz, 25 milioi zituen 2003an, eta Afganistanek 20 milioi. Bere lurraldea halako lau Irakena da eta Afganistanena baino halako bi baino gehiago. Eta garrantzitsuena: orduan ez bezala, Txina eta Errusia ez lirateke bazterrean geratuko, eta ezingo lirateke mugatu erantzun mailakatu eta kontrolatu batera, orain arte bezala. Esku hartu beharko lukete, bestela ahulezia mezua bidaliko bailukete, Ekialde Hurbilean eta planeta osoan konkistatzen ari diren aurrerapen ekonomiko eta politikoak arriskuan jarriz.
Irango erregimena erortzeko aukera bakarra masen matxinada da. Krisi ekonomikoarekiko ezinegona, desberdintasun geldiezina, ustelkeria eta mulasen erregimen erreakzionarioaren errepresioa oso hedatuta daude, eta langile klasearen, emakumeen eta gutxiengo nazionalen altxamenduak eragin ditu. Baina Israelgo Estatu sionistaren — herri palestinarraren eta Libanoren borreroa — eta AEBen bonben eraginak, zeinak Irango masen etsai historikoa izan baita eta urteak baitaramatza herria kaltetzen duten neurriak pairatzera kondenatzen, inperialismoaren aurkako sentimendua indartu du herritarren artean. Masekin lotura duten Irango ezkerreko erakunde guztiek eraso militarra arbuiatu eta Trumpen eta Netanyahuren planak salatu dituzte.
Irango kapitalismoaren krisiak ere arrakalak sortu ditu aspalditik erregimenaren buruzagitzan. Baina une honetan Gobernuak duen sektorea erreformista edo moderatua deiturikoa da, deseskalatzearen eta negoziazioaren aldeko apustua egiten zuena, kontserbadore deiturikoek ez bezala — 1979an boterea eskuratu zuten aiatolei lotuagoak — eta neokontserbadoreek ez bezala, azken horien aliatuak baina Guardia Iraultzailetik zetozenak. Sektore horiek ez dute egungo botere blokean arrakalarik irekiko Washingtonekin eta Tel Avivekin akordio bat bilatzeko, elkarrengana areago bildu dira Txinak eta Errusiak AEBren aurrean duten babesa mantentzearen alde.
Beijingek datozen urteetarako mulasen erregimenarekin egitasmoak ditu, 400.000 milioi dolarreko inbertsioak eta defentsa akordio ugari egitea, Errusiak bezala. Bazkide estrategikoaz ari gara, eta inguruan duen laguntza-puntu garrantsitsuenaz. Horrek bultzatu ditu biak Teherani Israeli erantzuteko baimentzera, Palestinako holokaustoaren aurka egin duten ez bezala, han ia ez baitira zigor diplomatikoetatik pasatu. Honek, beste behin ere, inperialista txinatar eta errusiarren zinismoa erakusten du. Xi Jinping eta Putin ez daude herri zapalduen, bakearen eta justiziaren alde, baizik eta beren interes kapitalista eta inperialisten alde
Iraultza sozialistak besterik ez ditu menperatuko Militarismoa eta inperialismoa
Trumpen Iranen aurkako erasoak erakusten du ezkertiar edo eta marxista bezala agertzen diren taldeek Trumpek eta AEBk gerraren alde egiten ez zutela eta Netanyahu geldiarazten saiatzen zirela ontzat emandako azterketa burutsuak delirio erreformistak baino ez direla. Gazan, Libanon eta Sirian ikusi duguna eta Trumpek berak herri palestinarraren aurkako holokaustoa gauzatzeko iragarritako planak nahikoa ez balira bezala ulertzeko erregimen nazisionistaren agenda kriminalaren atzean inperialismo iparramerikarra dagoela.
Trump ultraeskuineko Gobernu erreakzionario baten buru da, oligarkek eta diktadura faxista bat inposatu nahiko luketenek osatua, beragandik hasita, eta Netanyahuk Israelen hasitako bide totalitarioa miresten dutenak. Izan ere, lehen urratsa bide horretan, Trumpek “barne etsaia” deitzen diona zapaltzea da, migratzaileen aurkako neurri arrazistak ezartzea eta langile klasearen eta AEBetako ezkerra bortizki erreprimitzea.
MAGAren plan horiek inposatzea eragozten duena ez da gogoa, baizik eta masek Estatu Batuetan bertan duten erresistentzia ikaragarria eta palestinar herriaren aldeko mobilizazio internazionalistak.
Gakoa da ulertzea kontua ez dela Trumpen eta Netanyahuren psikologia eta borondatea. Bien atzean, klase nagusiko sektore erabakigarriak daude, eta erabaki dute beren onurak babesteko eta nagusitasunari eusteko alternatibarik onena langile klasea barne mailan eta kanpo politikan zapaltzea dela, indarrez inposatu agenda militarista eta belizista bortitz baten bidez, esku-hartze militarren, mehatxuen eta erasoen bidez gerra komertzialarekin, muga-zergekin eta beste neurri ekonomiko eta diplomatiko batzuekin lortu ez dutena lortzeko.
Inperialismo estatubatuarra herrien eta masa zapalduen aurkako suntsipen eta gerra makinarik handiena izan da. AEBetako burgesiak ez zuen zalantzarik izan bertakoak akabatzeko, eta haien lurraldearen erdia erauzteko, haiek eta inguruko herrialdeak, hala nola Mexiko, lapurtuz eta arpilatuz. Ezta Amerika lehenago eta Mundua hilotzez betetzeko ere. Browneko Unibertsitate Estatubatuarraren ikerketa baten arabera, 2001etik, AEBetako esku-hartze militarrek 4,5 milioi heriotza baino gehiago eragin dituzte mundu osoan. XX. mendean sustatutako gerrak, estatu-kolpeak eta diktadurak batuz gero, milioi bat gehiago dira.
Klase menperatzaile honek eta estatu aparatu honek ez dute zalantzarik izan beren nagusitasuna bonbaz eta hilotzez zimentatzeko, ez diete metodo horiei berei uko egingo beren nagusitasuna arriskuan ikusten dutenean. Jakina, apustu izugarri arriskutsua da. Ez bakarrik mundu mailako gerra suntsitzailearekin mehatxatzen duelako, baizik eta AEBetako kapitalismoaren beraren aurka egin dezakeelako eta bere krisia eta gainbehera are gehiago larriagotu.
Irango gertaerak, herri palestinarraren aurkako holokaustoa bezala, inperialismo iparramerikarra bere mundu-posizioa defendatzeko zer egiteko prest dagoen ohartarazpen dramatikoa dira. Ekialde Hurbilean gertatzen ari diren gertaerek, beste behin ere, Europar Batasuneko gobernuek osatutako gaizkile inperialisten blokearen portaera kriminala adierazten dute. Iranen aurkako erasoaren aurrean poztu ez diren arren, inork ez ditu Trump eta Netanyahu salatu, Iranen mehatxu nuklearrari buruz dituzten gezurrak ontzat emanez.
Pedro Sanchezek eta bere kideek ere, Trump eta Netanyahu aho txikiarekin kritikatzen dituzten bitartean, Morongo base militarraren erabilera ahalbidetzen jarraitzen dute. Base militar hori funtsezkoa da Iranen eta Ekialde Hurbilean AEBk abiaraztea erabakitzen duen beste edozeinen aurkako operazioa logistikoki babesteko.
Ez ditugu ahaztu behar, halaber, mundu multipolar baten beharrari buruzko sirena-kantak. Jarrera horiek mundu multimperialistaren aldeko apustua ezkutatzen dute, eta mundu horren emaitza tamalgarriak, eta militaristak igual-igualak, XX. mendeko historiako beste etapa batzuetan ere jasan ditugu, giza bizitzetan eta suntsipenean kostu ikaragarrian.
Ez, gerra inperialisten, militarismoaren eta genozidio sionistaren aurrean, ezin gara potentzia inperialista onetan fidatu. Ez dira existitzen. Geure indarretan bakarrik oinarritu gaitezke, langile klasearenetan eta Mundu osoko gazteriarenetan, internazionalismo proletarioaren eta iraultza sozialistaren banderapean elkartuta.
Bakea nahi badugu, ezin dugu ezer espero diplomazia usteletik, NBEtik edo nazioarteko auzitegietatik. Bakea berma dezakeen bakarra ordena kapitalista eraisteko dugun borrokarako eta antolaketarako gaitasuna da.
Gerra gerrari!
Altxa dezagun nazioarteko mugimendu bat Palestinako herriarekiko elkartasunaren alde eta Trump eta Netanyahuren militarismo inperialista eta kriminalaren aurka!
NATOtik berehala irtetea eta base estatubatuar guztiak ixtea!
Bakea nahi baduzu, borrokatu sozialismoaren alde!
