Apirilaren 10ean izan zen CGTk eta CTAk deitutako hirugarren greba orokorra, Mileiek gobernatzen duenetik. CGTk deitutako 36 orduko “ekintza jardunaldi” baten parte zen, asteazkenean, hilak 9, erretiratuen aldeko mobilizazio masibo batekin hasi zena Kongresu Nazionaleraino, eta 24 orduko lanuzte orokorrarekin jarraitu zuena.
Otsailean hasi zen mobilizazio sozialen gorakadaren ondorioa da greba hau, gobernu ultraeskuindarraren politikei erantzuteko. Otsailaren 1eko eta martxoaren 8ko eta 24ko martxek, batez ere martxoaren 12an erretiratuen aurka egindako errepresio basatiaren ondoren, behetik egindako presioaren ondorioz, CGTko zuzendaritzak lanuzte berri hori deitu behar izan zuen.
Erabateko lanuztea eta manifestazio masiboak, burokrazia sindikalaren galgari aurre eginez
Greba honek erakutsi du, beste behin ere, dagoen potentzial izugarria, langile klasea ultraeskuinaren aurkako borrokarako prest dagoela. Jarraipena masiboa izan da herrialde osoan, eta jarduera ia geldirik geratu zen bankuetan, Estatuko bulegoetan eta enpresa handietan. Vaca Muerta izena duen hidrokarburoen meategi nagusiak, Argentinako burgesiaren petroliotik datorren diru-sarreren itxaropen handiak, bere jarduera eten zuen. Aireko garraioak bere ahalmenaren % 45ean jardun zuen, Gobernuak ezarritako gutxieneko zerbitzuek aire-kontrolatzaileak behartu zituztelako. Hala ere, lurreko langileek grebarekin bat egin zuten masiboki, eta Aerolíneas Argentinas enpresak 250 hegaldi baino gehiago bertan behera utzi zituzten.
Gainera, eskola eta unibertsitate publikoak itxita egon ziren egunean zehar, eta osasun sektorean, berriz, gutxieneko guardiak izan zituzten larrialdiei erantzuteko. Estatuko bulegoetan, erregistro zibiletan eta herrialde osoko udal-banaketetan ez zen jendearentzako arretarik egon, ezta Correo Argentinak korrespondentzia banatu ere.
Trenen sindikatuek, Buenos Airesko metrokoak eta Sindicato de Peones de Taxi enpresek greba egin zuten. Bat egin ez zuen sindikatu bakarra UTA izan zen, autobus gidarien sindikatua. Sindikatu horren zuzendaritzak, errepideko eta hiriko garraioa gelditzeko berebiziko garrantzia duenak, politika bateratzailea du MileiREN Gobernuarekin eta patronalarekin, sindikatuaren gizarte ekintza hautsita dagoelako. Gizarte-ekintza Peronen lehen gobernutik (1945-1955) dator, eta sindikatuei parte-hartze oso garrantzitsua ematen die osasun-laguntzan, biztanleriaren % 46ri eraginez. Gobernuak laguntza hori bermatzeko ematen dituen funtsak izan dira burgesia argentinarrak historikoki burokrazia sindikala kontrolatzeko eta presionatzeko erabili duen mekanismoetako bat.
Funtsezko faktoreetako bat da CGTren burokraziak ahal duen guztia egiten duela bere oinarrien artean dagoen ezinegona eta borrokatzeko prestasuna geldiarazteko, izan ere, Mileiren gobernuak bermatu egin du beren osasun sistemak finantzatzeko jasotzen duten dirua, hori baita haien diru iturri nagusia. Baina azpimarratu behar da UTAren burokraziaren eskirolaje lana gorabehera, lanuztea erabatekoa izan zela eta ibili ziren autobusak hutsik zeudela, langile mugimenduaren indar izugarria erakutsiz.
Gobernuaren erasoaldi mediatiko eta errepresiboak porrot egin du
Gobernuaren erantzuna, lehen ordutik, komunikabideak eta sare sozialak erabiltzea izan zen, lanuzteari ospea kentzeko. Protestaren eraginaren aurrean duen kezkaren eta urduritasunaren sintoma argia. Tren-terminaletako pantailetan, bidaiariz hutsik, honako hau irakur zitekeen: “Errepublikaren aurkako erasoa. Sindikatu-kastak lan egin nahi duten milioika argentinarren aurka egiten du. Estortsioa egiten badizute edo gelditzera behartzen bazaituzte, salatu 134 zenbakia ”.
Patricia Bullrich Segurtasun Nazionaleko ministroak mezu bat argitaratu zuen bere sare sozialetan: “kaleak jada ez dira estutzen (hertsatzen) dituztenetakoak, laburtzen (lan egiten) dutenetakoak dira”. Eta gaineratu zuen: “Martxa jendetsuak eta lanuzteak atzean geratu ziren. Gaur egun, argentinarrek ahalegina aukeratzen dute eta herrialdea aurrera ateratzeko behar dena egiten duen Gobernuari laguntzen diote ”.
Alferrikako ahalegina Gobernuaren aldetik. Bere propaganda, mehatxu eta larderia kanpaina basatiak, gorputz errepresiboen hedapenaren bidez, lanuztearen masibotasunarekin eta kaleetako martxekin talka egin zuen.
NDFrekin akordio berri baten itzalpean
Mobilizazio hori NDFrekin egindako akordio berri baten itzalpean egin da, eta horrek 20.000 milioi dolarreko kreditua ekarriko luke, atzerriko hartzekodunei eta Argentinako kapital espekulatiboari ordainketak bermatzeko. Terminoak oraindik ezagutzen ez diren arren, ziur inperialismo iparramerikarrak kontrolatzen duen finantza erakunde honen ohiko errezeta izango duela: murrizketa gehiago, pribatizazioak eta langile klasearen aurkako erasoak.
Akordioari esker, Gobernuak aurre egin ahal izango dio aurten zor publikoaren ordainketaren epemugari, bere diru-sarrerekin aurre egiteko gai izan ez balitz. Hala ere, Estatu Batuek Txinarekin piztutako merkataritza gerrak herrialde guztiak kaltetuko ditu, eta kaltetuenetako bat Argentina izango da. AEB bere hirugarren bazkide komertziala da, Brasil eta Txinaren atzetik. Trumpen muga-zergek gogorrago kolpatuko dituzte mendebaldeko kapitalismoaren katebegi ahulenak, eta horien artean dago Argentinako ekonomia. Muga-zergek sortutako tentsio finantzarioek berriro igo dute inflazioa martxoan. Aurten izan duen beherakada gobernuaren propagandaren punta-puntakoa izan da, nahiz eta munduko altuenen artean jarraitzen duen. Bestalde, herrialdearen arrisku saria (2024an murriztu zena) % 5 igo da, eta Argentina inbertitzea gomendagarria ez den herrialdeetako bat dela berretsi du.
Mileik agintaldia hasi zuenetik Estatu Batuetara egin duen hogeigarren bidaiaren ostean itxi dute akordioa NDFrekin. Baina aldi baterako salbazioaren taula horrek, finantza publikoak egonkortu beharrean, zorpetze handiagoa gehitzen dio Estatuari, eta krisi ekonomiko eta politiko are sakonagoak prestatzen ditu datozen hilabeteetan. Atzerriko kapitalaren zati handi batek ulertu du hori, eta urteak daramatza herrialdetik erretiratzen, eragiketak kitatzen eta Argentinako konglomeratuei saltzen. Azkena Telefonica espainiarra izan da, joan den astean Argentinako filiala bertako Telecom taldeari salduko ziola iragarri zuena. Egun batzuk lehenago, gauza bera egin zuen Mercedes-Benz alemaniarrak. Exxon Mobile eta Procter & Gamble estatubatuarren eta HSBC (Britainia Handia) eta Itaú (Brasil) bankuen urratsak jarraitzen dituzte.
Mobilizazio hori NDFrekin egindako akordio berri baten itzalpean egin da, eta horrek 20.000 milioi dolarreko kreditua ekarriko luke, atzerriko hartzekodunei eta Argentinako kapital espekulatiboari ordainketak bermatzeko.
Behera, Milei! Borrokarekin jarraitu 48 orduko greba orokor batekin eta oligarkia desjabetuko duen programa batekin
Apirilaren 10eko grebaren arrakastak erakusten du Argentinako langile klasearen indarra eta posible dela murrizketak iraultzea eta Gobernu ultraeskuindar honekin eta bere motozerra kriminalarekin amaitzea. Arrakasta horrek akuilu izan behar du borrokan jarraitzeko. Ez dago denborarik galtzeko berriro kolpatzeko, dagoen potentzial guztia zabaltzeko eta erakundea eta mugimenduak dituen indarrekiko konfiantza handitzen jarraitzeko. Azken hilabeteek masen sektore berriak sartzeko balio izan dute, Gobernuaren erasoek gupidarik gabe kolpatzen baitituzte burgesiaren babes itxiarekin. Pentsiodunak, LGTBI mugimenduak eta mugimendu feministak, sektore publikoko langileak... Greba honek herrialdeko klase borrokaren tonu orokorra igo du, klaseen arteko enfrentamendu basatia hurbilduz.
Oso litekeena da CGTren burokrazia mobilizazioari karpetak ematen eta borroka kaleetatik hauteskunde eta parlamentu eremura desbideratuz denbora irabazten saiatzea, urrian aurreikusitako Kongresurako hauteskundeak erabiliz planteatzeko orain bidea ez dela greba gehiago egitea, baizik eta Mileik eskuineko alderdiengandik duen babes parlamentarioa ahultzea eta talde parlamentario peronista handiago bat lortzea. Baina borroka geldiarazteak Gobernuari oxigenoa ematen lagun dezake soken aurka dagoenean.
Marxistok ez dugu hauteskunde-eremua mespretxatzen. Milioika gazte eta langilek erabiliko dituzte hauteskundeak haserrea adierazteko eta eskuin muturreko Gobernu hau kolpatzeko. Baina Mileiko motozerraren atzean munduko eta Argentinako kapitalismoaren krisia dago. Baita klase nagusiak langileen mugimendua eta zapalduen multzoa makurrarazten saiatzeko erabakia ere, haien eskubideak hamarkadak atzeraraziz.
Milei bota eta plan horiek garaitu dezakeen gauza bakarra kaleetan mobilizazioa mantentzea eta areagotzea da. Burokrazia sindikalari oso zaila egingo zaio presio sozialari eustea, are gehiago NDFk mailegu berrirako ezarriko dituen baldintzak iristen direnean. Mileiren beste eraso batek “Argentinazo” bezalako altxamendu soziala leher dezake.
Burgesiak eta peronismoak ikuspegi hori desaktibatu nahi dute, baina masa-mugimenduak bide horretatik jotzen du berriro. Argentinako ezker borrokalariaren zeregina norabide horretan bultzatzea da, borrokarekin jarraituz, masen sektore gehiago inplikatuko dituen 48 orduko greba orokor berri batekin. Sindikatuetako langileekin batera, ekonomia informaletik bizi diren biztanleen % 50 ere bai.
Aldi berean, irtenbide iraultzaile bat planteatu behar da. Argentinan kapitalismoarekin amaitzea argi eta garbi defendatzen duen programa. Horretarako, ekonomiaren oinarrizko palankak nazionalizatu behar dira (bankuak eta enpresa handiak), langileen kontrolpean. Eta, horrekin batera, auzo eta lantoki edo estudio bakoitzeko batzar eta ekintza batzordeetan masen autoantolaketa bultzatzea, miseriaren eta garestitasunaren aurka borrokatzeko, tokiko, eskualdeko eta nazioko koordinazioa emanez.
Hori da mobilizazioa bultzatzen jarraitzeko modu bakarra, geldiaraztea edo errailetik ateratzea eragozteko eta Milei faxista eta bere eskuin muturreko Gobernua lurrera botatzeko. Baina baita jendetzari ikuspegi zabalago bat ematekoa ere: Argentina sozialista baten aldeko borroka, krisi kapitalistaren hondorik gabeko putzurako irteera bakarra dena, oinarritik langileen Estatu berri bat antolatuz Estatu burges ustel eta ustel honen aurrean, muineraino, demokrazia faltsuaren fatxadaren azpian oligarkiari zerbitzatzeko antolatua.
