PSOEk Ciudadanosekin egindako maniobra lotsagarrien eta Isabel Diaz Ayusoren hordagoaren ostean, Pablo Iglesiasek Madrilgo hauteskundeetara aurkezteko hartu duen erabakiak beste aukera batzuk sortu ditu. Ezker iraultzaileak murrizketen, pribatizazioen eta errepresioaren aurkako programa antikapitalista bat altxatzen dugu eta Unidos Podemoseko zuzendaritzaren politikari egindako kritikak mantentzen ditugu, baina jakin badakigu ultraeskuindarrak hauteskundeetan garaitzea betebehar bat dela. Hori dela eta, Iglesiasen hautagaitza babesten dugu. Sektarismo antzurik ez, jokoan dagoena hain garrantzitsua denean!

Pablo Iglesiasen mugimenduak gezur eta irain basatiak eragin ditu dagoeneko. Prentsaurreko batean, Ayusok bere argumentu guztiak bota zituen: “ETAren inguruko jendearen hurbileko pertsona da, enpresen okupazioan eta boikotean eta Zendalen aurkako neurrigabeko erasoetan sinesten du eta grebak sustatu ditu, eta, batez ere, Madrilgo kaleak erretzea, azken asteetan ikusi dugun bezala". Bere estilo trumpistaz harro, bere kanpainarako eslogan aldaketaren berri eman zigun: "Dagoeneko ez da sozialismoa edo askatasuna, komunismoa edo askatasuna baizik".

Bistan denez, PPko hautagaiak eskuin kontserbadorearen eta eskuin muturraren boto guztiak bildu nahi ditu, Voxen diskurtsoa konplexurik gabe onartuz. Eta ez du huts egiten. Egun horretan bertan, Ana Rosa Quintana aurkezleari Tele 5 katean egindako elkarrizketa batean galdetu zion ea noizbait faxista deitu zuten. Baiezkoaren aurrean, Ayusok irribarre handi batekin erantzun zion: "Ba historiaren alde onean zaude".
Hala da. Faxista deitzea laudorio bat da. Behin eta berriz esan dugu: urte hauetan harrokeria horrekin badabiltza, hain zuzen ere, ez dagoelako ezkerraren oposiziorik izan da. Bake sozialak eta PSOEk aldarrikatutako batasun nazionalak alfonbra gorria zabaldu dio eskuinari. Politika kriminal baten estandartea izan da Ayuso: pandemiaren ondorioz hildakoen errekor izugarria du, pribatizatutako adinekoen egoitzetan abandonatuta hil direnen errekorra, eta baliabide publikoak arpilatuz eta higiezinen espekulazioarekin, muturreko prekarietatearekin eta soldata baxuekin poltsikoak bete dituen enpresarien elite batentzat soilik gobernatu du. Eta ezin baino leunago tratatu dute PSOEk, Más Madridek eta UPk.

Horrela ezin da eskuina garaitu

Urte hauetako balantzea oso negatiboa da Madrilgo parlamentuko ezkerrarentzat. PSOE eta Angel Gabilondo egungo hautagaia kontu handiz ibili dira PPri min ez emateko. Gobernagarritasuna eta egonkortasuna sendotu nahian, unerik kritikoenetan ere, Ibex 35ak eskatu bezala, ez dute lotsarik izan eskuina babesteko, "estatu-itun handietarako" babesa lortzeko itxaropen hutsalarekin.

Pedro Sánchez bera izan zen Ayusorekin bildu zena irailaren amaieran, langile auzoak konfinamenduaren aurka altxatu eta biharamunean. Bere babes osoa eman zion, atzean Espainiako dozenaka bandera zituela. Orain arte, PSOEk ahalegin guztiak egin ditu zentsura-moziorik ez aurkezteko, eta ez du Ayusoren dimisioa eskatu ere egin! Etengabe beste alde batera begiratu du. Beldurra izan du Madrilgo Erkidegoko presidentearen aurkako mobilizazioak indarra hartuz gero, hori koalizio-gobernuaren kudeaketaren aurka hedatu litekeelako.

Ayuso aise asko ibili da bere agintaldian. Bere eraso pribatizatzaileak ez du inolako oztoporik aurkitu, behetik sortutako mobilizazioak izan ezik. PSOE-UPren gobernuak dena onartu diote, finantza-boterearen eta patronalaren ordezkari zuzena den Nadia Calviñok gidatutako Ministroen Kontseiluaren babesarekin, hain zuzen ere, bat egiten duelako Ayusoren eta inguruan dituen Madrilgo enpresaburuen diskurtso neoliberalarekin.

Ezker parlamentarioa osatzen duten beste alderdiak —Más Madridek eta Unidas Podemosek ordezkatzen dutena— ez dira askorik aldentzen PSOEk ezarritako gidoitik. Ez da hau Podemosek Madrilen izan duen haustura aztertzeko gunea, beste lurraldeetan gertatu den antzekoa izanik. Baina azpimarratu daiteke, zer nolako hutsegitea eta  etsipena ekarri duten mobilizazio soziala albo batera utzi izanak, botere ekonomikoaren aurkako konfrontazioa baztertzeak eta merkatuaren logika jarraitzeak. Horiek izan dira, hain zuzen, Manuela Carmena buru zuen Udalaren ezaugarriak.

Zerbitzu sozialen faltak, etxebizitza eta alokairuak garestitzeak, osasun eta hezkuntza publikoa suntsitzeak gogor kolpatu du langile auzoetako bizitza. Baina horrek ez zuen arduratu Más Madrid, eta egoera larri hori onartzen jarraitu du, milaka etxegabetze ahalbidetuz eta Chamartinekoa bezalako espekulazio operazioak burutuz.

Pablo Iglesiasen erabakia eta ondorioak

Iglesiasek Gobernuko presidenteordetzari uko egitea eta Ayuso eta Vox buru dituen ultraeskuindarrari aurre egitea erabaki izanak gogo bizia piztu du ezkerreko milaka ekintzaile eta militanteren artean. Ezusteko kolpea izan da eskuinarentzat, baita PSOErentzat ere. Askok adore eta irmotasun ekintza bezala ikusi dute. Oraindik partida jokatu daitekeela ideia zabaldu da azken egunetan.

Baina bistan dago mugimendu honek, ausarta izan arren, ezin dituela ezabatu egin diren akatsak. Langile klasearen eta gazteriaren sektore zabal batek Iglesias denbora luzean izan den ezkerreko agintaririk onena bezala ikusten du. Horrek ordea, ez du kentzen sinesgarritasuna eta ospea zati handi batean galdu izana. Izan ere, argi eta garbi alboratu ditu Podemos jaio zeneko diskurtsoak, eta desmobilizazio soziala bultzatu da, gero eta burokratizatuagoa dagoen aparatuaren baitan egiten den lan instituzionalaren mesedetan.

Bere ikuspegia hasieratik Pedro Sanchezekin batera gobernatzea izan zen. Eta argi dago horren aurka egin zutela burgesiak eta botere ekonomiko eta mediatikoak. Klase agintariak bereak eta bi egin ditu beste aukera batzuk inposatzeko, bereziki PSOEren eta Ciudadanosen arteko koalizioa. Sanchezek hilabete askoan defendatu izan du hori eta horregatik deitu zituen 2019ko azaroan bigarren hauteskundeak.

Iglesiasek etengabe argudiatu du Gobernuan egonda PSOE ezkerrerantz eramango luketela. Baina jazotakoak ideia hori gezurtatu du, ekintzaile askok horri iltze goria bailitzan heldu arren. Hain zuzen ere, Pablo Iglesiasen etengabeko desadostasun publikoak errealitate horren aitorpena dira.

Pedro Sanchezek ez du gobernu-akordioko ia ezer bete. Ez du lan-erreforma indargabetu, ezta Mozal legea ere. Ez du zirkinik ere egin Kataluniako askapen nazionaleko mugimenduaren aurkako aparatu judizialaren errepresioa geratzeko, eta, jakina, preso politikoak kartzelan mantendu ditu. Uko egin dio sistematikoki 78ko erregimenaren zutabea den monarkiaren ustelkeria argitzeari, eta Parlamentuan PP, Cs eta Vox alderdiekin batera bozkatu du ikerketa batzorde oro blokeatzeko.

PSOEk uko egin dio murrizketekin eta austeritatearekin amaitzeari, eta ehunka mila milioi euro eman dizkie bankuei eta multinazionalei. Nazionalizazio politika oro arbuiatu du, eta, higiezinen espekulazioari mugak jarri beharrean, politika horretan oinarritu nahi du ekonomiaren "susperraldia" bultzatzeko. Ez die mugarik jarri nahi alokairuen gehiegizko prezioei, "merkatuko ondasun" horri, eta uko egiten dio etxe gabetzeak legez debekatzeari. Eta gainera, faxistak geldiarazi baino, eta leporaino hartuta daukaten Estatu aparatua garbitu baino -militarren WhatsAppeko manifestu eta mezu kolpistak egiaztatu duten bezala-, nahiago du gazteriaren eta mugimendu feministaren borroka kriminalizatu.

Hori da gertatzen dena eta Pablo Iglesias horren jabe da, noski. Horregatik, adierazpen publikoetan edo elkarrizketetan kritikak egitea ez da nahikoa. Ministroen Kontseiluan bazaude bere erabakiak legitimatzen, ezin zara ezkerreko oposizioan egon langileak eta gazteak mobilizatzen, eta hori da, hain zuzen ere, sozialdemokraziak eta burgesiak nahi dutena. Hori da Madrilen denbora luzeegian gertatu dena eta eskuinari hainbesteko etekina eman diona.

Pablo Iglesiasek bere hautagaitza aurkeztu zuen egunean, bideo bat grabatu zuen, eta, bertan, honako hau esan zuen: "Demokrazia mehatxatuta dago botere ekonomiko eta mediatikoek bultzatutako eskuin trumpista berri baten aldetik (…) Une honetan, Madril arrisku handi baten aurrean dago, Espainia osora zabaltzen dena, Ayusorekin eta Voxekin Gobernu ultraeskuindar bat eratzeko aukeraren arriskuan (…) Gaizkile horiek Madrilen botere guztia edukitzea eragotzi behar da, horrek inplikazioak baititu beste herrialdeetarako. Izan ere, kriminal horiek diktadura aldarrikatzen dute, Estatu terrorismoaren apologia egiten dute, migratzaileen, homosexualen, feministen aurkako indarkeria bultzatzen dute, militarrek 26 milioi gorri fusilatzeaz hitz egiten dutenean euren jendea dela esaten dute (…) Eskuina ez da geldiarazten alderdi transfugekin, hautagaitza indartsu eta irmo batekin baizik”.

Zalantzarik gabe, Unidas Podemoseko buruzagiak badaki, nahi duenean, mobilizatzen duen eta sakonekoa den gogoarekin konektatzen duen hizkuntza erabiltzen. Baina hitzekin batera ekintzak egin behar dira. Eta, ekintzetan, UP alderdiaren gabezia politikoak garrantzitsuak izan dira. PSOEren gurdiaren atzean jarraitzen dute, bere ezker hegala estaliz eta politika aurrerakoiak direla esanez, ez direnean. Behar ez dituztenean, Gobernutik botako dituzte, besterik gabe.

Iglesiasek oinak zelaian jartzea erabaki du eta Ayusori eta Voxi aurre egitea. Akatsa da? Noski ezetz. Baina kontua da faxismoa eta ultraeskuina ez direla kontsignekin bakarrik borrokatzen, baizik eta klase-programa batekin, sozialista eta iraultzailea. Baldin eta Unidas Podemosek Gobernuan sozialdemokraziaren estrategia legitimatzen jarraitzen badu, ez bada jartzen langile klasea eta gazteria biltzen dituen oposizio irmo baten buruan, langabeziaren, murrizketa sozialen eta pribatizazioen aurka borrokatzeko, eta pentsatzen badu zenbait apurrekin atsekabe sozial ikaragarria eutsi daitekeela, gertaerek harrapatuko dute.

Madrilen presidentetzarako lehiatzeak palanka bat ere eskaintzen du Podemosentzat erkidego honetan duen egoera penagarritik ateratzeko. Baina hori ez da inoiz gertatuko bere politika kretinismo parlamentarioaren kortsera mugatuz. Klase arteko borroka eztanda sozial berriak prestatzen ari da, eta muturreko polarizazioa krisi kapitalistaren larritasunaren sintoma da. Kanpaina hau pizgarria izan daiteke langileen auzoetan mobilizazio handia egiten bada, eta eskuinaren, faxismoaren eta 78ko erregimenaren aurkako programa berreskuratzen bada

Errejon eta Más Madriden papera

Más Madridek Unidas Podemosekin hautagaitza bateratua baztertzeko hartutako erabakiak erakusten du Iñigo Errejon buru duen erakundeak zenbateraino duen ikuspegi ziztrin eta burokratikoa. Monica Garcia hautagaiak azaldu duenez, "Emakumeak nekatuta gaude lan zikina egiteaz, une historikoetan alde batera apartatzeko eska diezaguten". Feminismoaren aurkako apelazio negargarri batekin disimulatu nahi da, ehunka mila langile eta gazteri iseka egitea dena, azken batean, eskuin muturra garaitzeko hautagaitza bateratua nahi denean. Ferrazek diseinatu duela dirudi.

Más Madridek ahaztea nahi du erkidegoak urte askoan zein lehendakari izan dituen. Esperanza Aguirre, Cristina Cifuentes eta Isabel Ayuso emakumeak dira, baita erreakzionarioak eta frankistak ere, eta kapital handiaren, homofobiaren eta matxismoaren defendatzaileak ere badira. Ez da genero auzia, klase eta ideologia auzia baizik.

Iñigo Errejon eta Monica Garcia heroi berriak dira erreakzioa garaitzea saihestu nahi dutenen artean. "La batalla capital de Madrid" izeneko editorial batean, El Pais egunkariak honakoa dio: "Mónica Garcíak Más Madrideko zerrendaburu gisa duen ahots propiodun hautagaitzak Erkidegoko gai zehatzei fokua irekitzen lagun dezake, eta ez gailentzea talka ultraideologizatua. Mas Madrid plataforma politiko bat da, udalean eta asanbladan lan gogoangarria egin duena, pandemia kudeatzeko baldintzak bereziki konplexuak diren lurralde batean etengabeko eta etengabeko oposizioa eginez. Gai horiek dira, eta ez izaera abstraktuko beste batzuk, kanpainan zehar eztabaidatu beharko liratekeenak ".

El País, burgesiaren bozeramaile kualifikatua, sutsuki ari da Pablo Iglesiasen aurkako kanpainan eta, eskuineko beste hedabide askok bezala, Más Madriden lana goraipatu du. Ez da kasualitatea.

Adibidez, Rita Maestre Udaleko bozeramaileak, 2020ko apirilaren 17an, Madrilgo pandemiaren eta PPren Gobernuaren kudeaketa kriminalaren gailurrean, honako hau adierazi zuen osoko bilkuran: "Alkateak hiriaren mina murrizteko konpromisoa duela uste dugu. Zuen neurriak erabat babestuko ditugu, zuen hiriarentzat onena egin nahi duzuela uste dugulako ". Berehala, Jose Luis Martinez-Almeida Madrilgo alkateak, hunkituta, tribunatik erantzun zion: "Eskertzen dut Maestreren tonua. Antipoda ideologikoak bereizten gaituzte, baina gizatasunak hurbiltzen gaitu. Helburu komuna dugu ". "Uste dut ona dela osoko bilkura honek Kongresuaren antzik ez izatea. Horri zure Gobernuaren eta oposizioaren jarrerarengatik da. Adibide ona da Madrilentzat, Madrilek azken hilabete honetan egin duenaren mailan egon behar baitugu "[1]. Komentarioak soberan daude.

Ayuso eta Vox garaitzea betebehar bat da bere burua marxista eta iraultzailetzat duen ezkerrarentzat

Maiatzaren 4ko deialdia hauteskunde autonomiko soilak baino askoz gehiago bihurtu da. Egun horretan gertatzen denak markatuko du hurrengo aldiko politika. Marxista iraultzaileak ez gara bazterrean geratuko. Erabakitasunez eta aktiboki parte hartuko dugu, eta Pablo Iglesiasen hautagaitza babestuko dugu, klase-programa sozialista eta antifaxista baten bidez.

Jakina, hautagaitza hau babesteak, eta hori gure programarekin egiteak, ez du esan nahi UPren politikak eta estrategia ontzat ematen ditugunik. Begi-bistakoa da. Ayusoren eta Voxen garaipena saihestu daitekeen unean, bazterrean geratzea edo, are okerrago,  UP eta Pablo Iglesiasen aurka kanpaina egitea, ezkerkeria inozo eta antzuko jarrera da.

Leon Trotskyk, askotan azaldu behar izan zuen marxismoaren eta sektarismoaren arteko funtsezko ezberdintasuna. 1930eko hamarkadan egin zuen, estalinisten aurka egin zuenean eta "sozialfaxismoaren" teoriari aurre egin zionean, sozialdemokraziarekin fronte bakarraren taktika zabaltzeari eta langile alemaniarrak Hitler garaitzeko gai zen defentsa-bloke bat eratzeari uko egin baitzioten estalinistek. Egoera hartan -ezin dugu artikulu honetan hori garatu-, estalinistek erreformismoaren aurrean amore eman izana leporatu zioten Trotskyri.

Sektario askok ere -euren lerroetatik zetozen dezente barne- gauza berbera leporatu zioten. Izan ere, faxismoaren gorakadaren ondorioz erakunde sozialistetan langile oinarriak ezkerrera biratzen ari ziren unean, horietan lan egitera animatu zituen, bertako militanteen sektore garrantzitsuak programa marxistaren aldera irabazteko helburuarekin. Antzeko eraso sektarioak jaso zituzten Marx, Engels, Lenin eta Rosa Luxemburgok masen benetako klase arteko borrokan parte hartzeagatik eta alderdi iraultzailea langile klasea dagoen tokian eraikitzera bideratutako lanagatik.

"Marxismoak — idazten du Trotskyk — gizarte kapitalista gobernatzen duten legeak aurkitu zituen, eta horietan oinarritutako programa zientifiko bat egin zuen. Sekulako konkista da! Hala ere, ez da nahikoa programa zuzen bat idaztea. Ezinbestekoa da langile klaseak hori onartzea. Baina sektarioak berezkoa du, egitekoaren lehen erdia bete ondoren gelditzea. Langileen benetako borrokan aktiboki parte hartu beharrean, programa marxista batetik hartutako abstrakzio propagandistikoak planteatzen ditu. Sektarioarentzat, bizitza soziala eskola handi bat da, eta bera da bertako irakaslea. Bere iritziz, langileriak garrantzi gutxiko gaiak alde batera utzi beharko lituzke eta bere irakasle mahaiaren inguruan bildu beharko luke". [2]

Ezker Iraultzaileko militanteok sektarismoaren birusetik sendatuta gaude, beti joaten baita hain kaltegarria den oportunismoaren alboan. Madrilgo gudan gure borroka-lekua hartuko dugu, eta argi utziko dugu ausardiaz eta irmotasunez jokatzeko ordua dela, langileriak eta gazteriak behar dutenarekin bat egiteko ordua.

Sistemari eta erreakzioari aurre egiteko beldurrik izango ez duen ezkerra eraiki behar da, mobilizazio masiboan oinarrituko dena, bankuen eta sektore estrategikoen nazionalizazioaren alde egingo duena, osasuna, hezkuntza eta oinarrizko zerbitzu publikoak blindatzeko, langabeziaren aurka borrokatzeko hilean 1.200 euroko langabezia-sorospena bermatuz, aberatsei ezarritako zergekin finantzatuta, eta etxebizitza publiko duina izateko eskubidea defendatuko duena, etxegabetzeak debekatuz eta bankuen eta funts putreen eskuetan dauden milioika etxebizitzak desjabetuz.

78ko erregimena eraitsiko duen eta errepublika sozialista konkistatzeko gai izango den ezkerra. Hori da funtsezko zeregina.


[1]Rita Maestre emociona a Almeida con sus palabras
[2] Sectarismo, centrismo y la Cuarta Internacional, 1935eko urriaren 22a