Tubacexeko langileek 200 egunetik gora egin dituzte greba mugagabean dagoeneko. Borrokak garaipen garrantzitsu bat lortu zuen uztailean, EAEko Justizia Auzitegi Nagusiak kaleratzeak bertan behera utzi zituenean EEE baliogabea zela eta langileak berriz onartzera behartzen zituzten bi epaietan. Hala ere, enpresak uko egin zion kaleratuak berriro laneratzeari eta Auzitegi Gorenera jo du.

Irailean, Tubacexeko zuzendaritzak Aldi Baterako Enplegu Erregulazio berri bat aurkeztu du, kaleratutako 129 pertsonak barne hartuz batzordeak eskatu bezala, baina ez ditu bertan behera uzten helegitea, EEEa eta kaleratzeak.

Langileek badakite ezin direla justizia burgesaz fidatu, eta grebak aurrera jarraitzen du.

Oso gogoan dute aurtengo maiatzaren 4an ITPn gertatutakoa. Hemen ere EEEa baliogabetzat jo zen, 90 langileri eragiten ziena; enpresak uko egin zion langile horiek beren lanpostuetara itzultzeari, eta jazarpen sindikaleko kanpaina bati ekin zion langile guztien aurka.

Tubacexeko langileek badakite epaiak euren borrokaren emaitza direla. Gatazka Aiara bailarako eskualde osora zabaltzen eta bateratzen jakin dute, itxierengatik eta kaleratzeengatik oso zigortuta baitago, baita Petronor, ITP-PCB, Bilbo Argiak, H&M, Novaltiako langileekin ere, murrizketak eta kaleratzeak jasan dituzten lantegiak. Hori da jarraitu beharreko bidea. Borrokak bateratu eta zabaltzea, langile klase osoa inplikatuz.

Tubacexeko plantillak kapitalistek hasitako erasoaldi orokorrari aurre egiteko zein den bidea markatzen du.

Ez da krisi koiunturala: langileriaren aurkako ofentsibari aurre egiteko prestatu behar dugu.

CCOO eta UGT sindikatuetako zuzendaritzek, eta baita ELA eta LAB sindikatuetako zuzendaritzek ere, krisia "koiunturala" dela azpimarratu dute. Hori hainbat kasutan erabili izan da argudio gisa. Horrela, atea ireki zaio ERTEak negoziatzeari eta baita enpresarientzat laguntza gehiago onartzeari edota defendatzeari, ia zergarik ordaintzen ez duen eta bere irabaziak sakratuak eta ukiezinak direla uste duen patronalarentzat.

Logika horren baitan, sindikatuak prest agertu dira "aldi baterako" eskubide batzuei uko egiteko edo bajak "ez traumatikoak" baziren lanpostuak uzteko. Hori akats larria da. Esperientziak erakusten digu ERTE bat sinatzeak EEEak eta etorkizuneko kaleratzeak errazten dituela.

2008an lehertu zen gainprodukzioaren krisia ez da konpondu. Orain, Covid-19a detonatzaile dela, indar handiagoz azaleratu da berriro. Baina 2019an, birusik behar izan gabe, munduko krisi ekonomiko berri bat pizteko elementu guztiak zeuden mahai gainean.

Une honetan, 2020ko erorketa handiaren ondoren, ekonomiak eta enpleguak gora egin dute. 2020an EAEko ekonomia %9 baino gehiago jaitsi ondoren, BPGren hazkundearen aurreikuspena %6,7koa da 2021erako eta % 5,7koa 2022rako. Baina prekarietatea eta gure eskubideen aurkako erasoa susperraldi erlatiboaren etxeko marka bihurtu dira. Gainera, hazkuntza hau koiunturala da – kasu honetan bai – zeren ezin ahaztu daiteke neurri handi batean gastu publikoko injekzio handietan oinarritzen dela, eta ez dutela eraginik izan gure bizi baldintzak hobetzeko, enpresen irabaziak esponentzialki handitzeko baizik.

Kapitalistek, ordea, mesfidantzaz eta ziurgabetasunez ikusten dute etorkizuna. Oraingo eta etorkizuneko mozkinak areagotu nahi dituzte, Covid aitzakiatzat hartuta, industria birmoldaketa sakona gauzatuz, lan finkoa ordezkatuz eta lanaldi luzeak eta soldata baxuak dituzten lan prekarioagatiko eskubideekin. Eraso honetatik defendatu behar dugu geure burua!

Patronalak galdu egin du borrokak bateratu dituen sindikalismo borrokalari baten aurrean

Tubacexek bezala, irabaziak dituzten enpresa askok pandemia baliatu dute berregituraketak egiteko, langileak esplotatzen dituzten maila eta horrekin irabaziak handitzeko. Aernnova, ITP, Gestamp, Alestis, M. Torres, Zara, H&M eta abarren kasua da. Azken horretan, adibidez, enpresak lanaldi osoko langileei eragiten zien EEE bat aurkeztu zuen, enpresak aukeratutako ordu-tartean asteko 24 orduko kontratuekin ordezkatzeko.

Suediako multinazional horrek 22.000 milioi euroko fakturazioa izan zuen 2019an, eta 1.270 milioi euroko irabaziak izan zituen, aurreko urtean baino %6,3 gehiago; hala ere, UGT eta CCOOko zuzendaritzek 900 kaleratze sinatu zituzten estatu mailan (47 EAEn eta Nafarroan, 8 denda itxi nahi baitzituzten). Langileek maiatzean hasi zuten greba mugagabea izan zen kaleratzeak bertan behera uztea lortu zuena.

Tubacex edo H&M irakaspenak argiak dira, eta langile askok ikusi dute hori, mobilizazio bateratua behetik bultzatuz da eta mezu argia bidaltzen zaio gehiengo sindikalaren zuzendaritzari.

Gasteizen ikusi genuen, urtarrilaren 30eko greba orokorraren urteurrenean, 50 enpresa-batzordek babestutako manifestazio batekin; Laudion, 17 enpresa-batzordek kaleratzeen aurka deitutako ekintzekin, edo Bilbon, borrokan ari ziren enpresen mobilizazio bateratuekin, zeinetan indarra eta konfiantza arnasten baitzen gure klaseko borroka bateratuan.

Hori da bidea! Orain urrats berri bat behar dugu norabide horretan, kalera atsedenik gabe irten garen milaka langile, pentsiodun eta gazteren indarra biltzeko, zerbitzu publikoak, enplegua, pentsio duinak aldarrikatzeko eta prekarietatearen aurka egiteko.

Greba orokorra prestatu behar da

Langileen borrokak ahalik eta mailarik handienean bateratu behar dira berriro, eta gure indar guztiekin batera jo. Hori da EAJ-PSOEren gobernuak eta patronala gehien beldurtzen dituena. Ordua da greba orokorra prestatzen hasteko. Beharrezkoa da 2020ko urtarrilaren 30eko greba orokorreko batzordeak auzo eta herri guztietan berraktibatzea, gure klase osoa inplikatzea enpresa eta ikastetxe guztietan; lan-erreformak bertan behera uzteko, 1.200 euroko gutxieneko soldata eta pentsioen alde, asteko 35 orduko lanaldia soldata murrizketarik gabe, erretiroa 60 urterekin, kalitatezko zerbitzu publikoak eta enplegu duinak.

Horretarako, sindikalismo borrokalaria eta kapitalistekin eta haien ordezkariekin zuzenean konfrontatuko duen ezkerra behar ditugu. Lanpostuak irmotasunez defendatuko dituena. Argi eta garbi azaldu behar da, enplegua eta industria defendatzeko irizpidea ezin dela izan kapitalistak lortzen duen mozkinaren ehunekoa, baizik eta enpresa horrek asetzen duen premia soziala. Pribatizatu diren sektore eta zerbitzu guztien nazionalizazioa exijitu behar da, kapitalisten esku dauden banku, oligopolio eta enpresa handiak desjabetzea, kalte ordainik gabe, langileen kontrolpean ekoizten jarriz, ekonomia premia sozialen arabera planifikatuz eta ez irabazi pribatuen alde.

Gure esku dago gizartea eraldatzeko eta bere krisiekin amaitzeko indarra eta gaitasuna. Alternatiba politiko bat eraiki behar dugu, benetan iraultzailea, kapitalismoarekin amaitzeko eta gizarte justuago bat, gizarte sozialista bat eraikitzen hasteko. Antolatu Ezker Iraultzailean hori eraikitzeko!