Bizkaiko metalarekin bateratuz jarraitu behar da borroka!
Joan den maiatzaren 18, 24 eta 26an hiru eguneko greba orokorra egin zen Arabako metalaren sektorean, 25.000 langile inguru biltzen dituena. Kaleratzeen eta lan baldintzen okertzearen aurka eta probintziako hitzarmen kolektibo duin baten aldeko borroka da. Hiru urtez negoziazioak geldirik egon ondoren, sektoreko patronalak, Covid krisiaren aitzakian, langileen aurkako ofentsiba handitzeko aprobetxatu zuen, gure baldintzen aurkako erasoak orokortuz, ERTEak ERE bihurtuz eta aldi baterako langileen kaleratze masiboekin. Enpresarien irabaziak ordea gora eta gora joan dira bolada honetan.
Goizean goizetik, ehunka langile joan ginen Mercedes Benz (metalaren enpresa nagusia probintzian) eta Sidenor lantegietan zentralizatutako piketeetara. Manifestazio txiki bat egin zen Mercedeseko fabrikaren inguruan, non grebaren jarraipen-zifrak %50etik gorakoak izan zen, UGTk grebari boikota egin zion arren, enpresa hitzarmena negoziatzen ari diren une batean.
Ertzaintzak greba batzordea Mercedesen sartzea eragotzi zuen, langileen eskubide sindikala argi eta garbi urratuz eta, beti bezala, patronalaren pikete gisa jardunez. Jarrera errepresibo horrek agerian uzten du EAJ-PSEren gobernuaren papera, langileen gatazkak erreprimitzen jarduten jarraitzen duena, Tubacex, Artiach edo Irizarren ere gertatu den bezala. EAJ bera da Madrilen Mozal Legeaz kexatzen dena, edo Euskadin ez aplikatzeko konpromisoa hartu zuena, baina ez du zalantzarik polizia bidaltzeko eta Mozal Legea aplikatzeko patronalaren interesak jokoan daudenean.
Asteazkenean, hilak 18, Gasteizko erdigunean deitutako manifestazio bateratuak amaiera bikaina eman zion lehen greba egunari. 7.000 langilek baino gehiagok, familiekin batera, eta Burulan, Fundiciones WEC, Linamar edo Esmaltaciones Arregui bezalako enpresa eta gatazka askoren pankartak zeramatzatela, hiriko kaleak bete zituzten, sektoreak azken bi hamarkadetan izan duen manifestaziorik handienean. Asteartean, hilak 24, Arabako geografia osoko mobilizazioek arrakasta handia izan zuten. Gasteizen, Mercedesen eta Sidenorren deitutako piketeetatik etorritako 5.000 langilek baino gehiagok Plaza Berria bete zuten, eta ehunka langilek Laudio edo Agurain bezalako herrietako kaleak ere bete zituzten. Grebaren eta manifestazioen garapenak aurreikuspen guztiak gainditu zituen, eta deialdiaren eragina deitzaileek beraiek espero zutena baino askoz handiagoa izan zen. Grebaren azken egunean, 7.000 langilek baino gehiagok manifestazio jendetsua egin zuten Gasteizen, eta bukaeraraino iristeko prestasun handia erakutsi zuten.
Ikasle Sindikatuaren kideek ere gogotsu hartu zuten parte mobilizazioan, gazteek eta ikasleek metalaren borrokaren alde duten babesa eta sinpatia erakutsiz. Prekarietatearen eta aldi baterako eta behin-behineko kontratuen amaieraren aldarrikapena funtsezkoa da, orain lan-merkatuan sartzen ari diren gazteei eragiten baitiete bereziki. Ez da soilik soldata eta lanpostu duinen borroka gaurko langileentzat, datozen belaunaldientzat ere bada.
Borrokan jarraitzeko eta irabazteko indarra dago! Euskal Herriko greba orokor baten alde!
Grebaren lehen egun hauen arrakastaren ondoren, beharrezkoa da patronalaren gaineko presioa areagotzea. Sindikatuek sektoreko langile guztien batzarrak deitu behar dituzte, eta goranzko borroka-plan bat aurkeztu. Bizkaiko metalgintzako langileek 2019an egindako greba arrakastatsuak erakutsi zuen borroka sendo batekin bakarrik garaitu daitekeela patronala.
Egunotan jakin dugunez, Bizkaiko metalgintzako kideek beste greba orokor batera joateko aukera planteatu dute, probintziako hitzarmen kolektiboaren negoziazioaren blokeo patronalaren aurrean. Indarrak batu eta elkarrekin jotzeko aukera paregabea da. Elkarrekin borrokatu behar dugu! Bi probintzietako greba bateratu batek metala geldiaraziko luke (bi probintzietan 75.000 langile baino gehiago dira), langileak konfiantzaz beteko lituzke beren indarretan, eta patronala Araban zein Bizkaian hormaren aurka jarriko luke.
Baina Arabako metalean edo orain Bizkaiko metalean gertatzen dena ez da gertaera isolatua. Gure lan-baldintzen aurkako eraso basati baten aurrean gaude. Gure soldatak inflazioak jaten, okerrera egiteko itxura osoa duena. Egunez egun ari gara pobretzen, 4, 5 edo 6 puntuko atzerakadan gure soldatetan. Eta hori guztia enpresa mozkinen errekor berriak daudenean egunero.
Egoera horren ondorioz, azken hilabeteetan ikusi dugu Euskal Herriko langileen gatazkak etengabe ugaritzen ari direla. Baina enpresaz enpresa edo sektorez sektore borrokatzeak indarra kentzen digu. Gatazka horiek guztiak borroka berean bateratu behar ditugu, mobilizazioen goranzko egutegi baten inguruan. ELA eta LABeko buruzagiek eta euskal gehiengo sindikalak, duela hilabete batzuk aipatu zuten greba orokorraren ideiari berriro heltzea eta praktikan jartzea behar dugu. Orain lehen baino arrazoi gehiago daude, patronalaren eta gobernuaren erasoaldi berriaren aurrean, aitzakia gisa Ukrainako gerraren alde sakrifizioak egin behar ditugula erabiliz, Euskal Herrian greba orokor handi bat bultzatzeko. Zalantzarik gabe, ehunka mila langileren begikotasuna izango luke, eta borroka erreferente bihurtuko litzateke langile askorentzat, baita Estatuko gainerako langileentzat ere, CCOOko eta UGTko buruzagiek zabaldutako bake sozialeko politika tamalgarri eta otzanaren aurrean.
