Europako hauteskundeen emaitzek ultraeskuindarren eta nazionalismo erreakzionario, arrazista eta populistaren aurrerapena berretsi dute, eta sozialdemokraziak jasandako gainbehera sakondu egin da murrizketei eta militarismoari hertsi-hertsiki lotua baitago.
Europako Alderdi Popularraren garaipenak, botoen % 25,83 eta 186 eserleku lortuta, 2019an baino lau gehiago soilik, kontraste egiten du alderdi ultraeskuindarren progresio esponentzialarekin; izan ere, ultraeskuindar alderdien artean, 175 eserleku inguru lortu dituzte, 2019an baino 45 gehiago, eta botoen % 24,3, azken hauteskundeetan % 18,4 lortu ostean. Datu horiek joera nabarmena erakusten dute: eskuin muturra formazio kontserbadoreen espazio tradizionalaz elikatzen da, eta, lehenik eta behin, klase ertainen multzo handi askok erreakziorantz jo dutela erakusten du.
Alderdi zentristak eta liberalak botoen % 14,38tik % 10,97ra igaro dira, eta 29 eserleku galdu dituzte, 2019an 108 izatetik 2024an 79 izateraino. Sozialdemokraziak (S & D) 19 diputatu galdu ditu, 154tik 135era, eta % 20,51tik % 18,75era jaitsi da. Kolpe horrek indar eskuindarretatik oso urrun jartzen ditu, beren krisi sakona berrestuz. Berdeek ere, Alemaniako homonimoak buru dituen taldeak, otanismoaren eta sionismo fanatikoenaren defendatzaileek muturreko galanta jaso dute: 74 eserlekutik 53ra, 21 gutxiago, eta % 9,85etik % 7,36ra. Azkenik, Ezkerrak (Podemos, IU eta Frantzia Intsumisoa) 41tik 36ra egin du atzera, botoen % 5 bakarrik eskuratuta. Oro har, sozialdemokraziak, berdeek eta Ezkerrak 45 eserleku galdu dituzte.
Estatu espainiarrari dagokionean, emaitzak salbuespen erlatibo bat dira. PPk hauteskundeak irabazi arren ( % 34 eta 22 eserleku), Feijook lortu nahi zuen garaipen plebiszitariotik urrun geratu da. Egia da PSOE mantendu dela % 30 eta 20 diputaturekin, boto erabilgarriaren zatirik handiena bilduz, baina ezin da alde batera utzi ultraeskuinak aurrera doala botoen % 14,21ekin, gehi Voxek lortu dituen 6 eserlekurekin (2019an baino bi gehiago), eta eskuin muturreko bufoi horren (Alvise) hautagaitzaren agerpenarekin (3 eserleku eta 800.000 boto).
Sumarrek emaitza negargarria jaso du, PSOEren estrategiaren jarraitzaile eta politika otanista eta pro-kapitalisten zuriketa urrutirago eramatea ezinezkoa da. Lortutako hiru eserlekuek, Izquierda Unidako hautagaia kanpoan uztean, krisi hilgarria ireki dute Podemosen aurkako etsaitasunean oinarritutako taldean. Yolanda Diazek Sumarreko koordinatzaile nagusi kargua utzi izana, ez ordea Gobernuko presidenteordearena, burokrata profesional kasta honek duen poltronari heltzeko zaletasunaren froga da.
Egoera zail batetik abiatuta eta arestian egindako akatsak bizkar gainean, Podemosek lortutako eserlekuek adierazten dute dozenaka mila ekintzailek Irene Montero aukeratu dutela, genozidio sionistaren aurka askoz ere borrokatzeko adore handiagoa erakutsi duelako eta Gobernuari ezkerretik kritikak egin dizkiolako itxurazko “batasun-antifaxista”ren aurka.
Komunistok ezin ditugu gertakari horiek arinkeriaz hartu
Egia da abstentzio-tasak oso handiak izan direla herrialde batzuetan, baina horrek ez du esan nahi eskuin muturraren garaipena arinkeriaz hartu behar denik. Demokrazia burgesaren deskonposizioaren sintoma garrantzitsua izateaz gain, muturreko erreakzio neofaxista, arrazista eta Estatuaren aparatu errepresiboaren sekzio gero eta garrantzitsuagoen babesa duenaren froga da eta ezin zaiola parlamentarismo kapitalistaren metodoekin aurre egin, baizik eta masa-mobilizazioan oinarritutako politika iraultzailearekin.
Frantzian eskuin muturrak alde handiz irabazi du. Le Penek botoen % 31,37rekin irabazi du, Macronen alderdia bikoiztuz. La France Fiere taldeko Zemmour elkartearen emaitzak gehituz gero, zeinaren hautagaia Marion Marechal Le Penen iloba dena are atzerakoiagoa dena eta, ultraeskuinak % 37 lortu du. Erabateko porrota Macronentzat, berehala hauteskunde legegileak deitzera behartu duena.
Italian, Georgia Melonik gainditu ditu 2022ko hauteskunde orokorretako emaitzak, botoen % 28,77 eskuratuz (aurrekoetan % 26). Gobernuko beste alderdi ultraeskuindarra den Iparraldeko Ligaren emaitzekin bozen % 37 gainditu dituzte.
Alemanian, non CDU gailendu den % 30arekin, AfD ultraeskuindarra bigarren postuan dago. Eta hori guztia % 64,8ko parte-hartzearekin, Europako hauteskundeetan izandako partehartze handiena bateratu zirenetik. AfDk botoen % 15,9 eta 15 diputatu lortu ditu, SPDk baino bi puntu gehiago, eta Gobernuan dauden hiru alderdiek % 31 baino ez dute lortu. Garaipen hori are sendoagoa da ekialdean, bere bost Estatuetatik hirutan lehen indarra izan baita, Saxonia-Anhalteko Estatuan botoen % 28,1 lortuz. Eskuinetik jasotako kolpe handi honek Scholzen Gobernu sozialdemokrataren jarraipena kolokan jartzen du.
Emaitza horiei honako hauek gehitu behar zaizkie: Hungariakoak, botoen % 50 baino gehiago Orbanen Fidestz eta are alderdi ultraeskuindarragoa den Gure Aberria Mugimenduarentzat; Poloniakoak, non ultraeskuinak, bi alderditan banatuta, botoen % 48,28 lortu duen; Herbehereetakoak, non eskuin muturreko hautagaitzek % 30 baino gehiago lortu duten; edo Belgikakoak, non Flandriar jatorriko alderdi neofaxistak eta nazionalistak osaturik, erreakzioaren gorakadak lehen ministro liberala dimisioa aurkeztera behartu duen.
Gure hauteskunde-adierazpenean azaldu genuenez, eskuin muturraren hazkundea, bere forma guztietan, zuzenki proportzionala da kapitalismo europarrak pairatzen duen krisiarekiko eta Txinaren bultzadaren aurrean nazioartean duen paper txikiagoarekiko eta gainbeheran dagoen inperialismo iparramerikarraren oldarkortasun gero eta handiagoarekiko. Kapitalismoan oinarrituriko "proiektu europarra" abortu politiko bihurtu da, eta kontserbadoreen, liberalen eta sozialdemokraten aliantzak ez du ekidin hura lehertzea. Izan ere, Etengabeko austeritatearen, prekarietatearen eta soldata baxuen, xenofobiaren eta arrazismo instituzionalaren, lege errepresibo eta bonapartisten, eta diskurtso nazionalista eta militaristaren programaren defentsa intransigenteak ultraeskuinari hegoak eman dizkio.
Aurreko mendeko hogeita hamarreko hamarkadarekiko antzekotasunak agerikoak dira. Bai, eskuin muturrak bere indarra erakusten du hauteskundeetan. Eta egun osoan falange faxistarik eta talde paramilitar ugari ez dagoenik esaten ari diren ustezko "teoriko" marxistei, Estatu guztietako indar polizialei adiago begiratzeko esan behar zaie, eskuin muturreko talde horiekin duten jokabide basatia eta lotura estuak behatzeko.
Sozialdemokrazia eta ezkerrerago dauden alderdiak edo sindikatuak legez kanpo utziko dituzten diktadura faxisten gobernuak ez dira epe laburrean gertatuko. Baina horrek ez du esan nahi askatasun demokratikoak erasopean ez daudenik eta klase menderatzaileko sektoreek formazio horietara jotzen ez dutenik egoera globala hartzen ari den itxura ikusita. Oreka kapitalista gune askotatik hautsi da, eta klase borroka basatia nagusitu da, non burgesiak ausardiaz jokatzen duen.
Supremazista eta neofaxistez josita dagoen Gobernu sionista Gazan burutzen ari den Palestinako genozidioa, Italiako, Alemaniako edo Frantziako elkartasun-mugimenduaren errepresio bortitza, edo Zelenskyren Gobernuari laguntzea, militarismoa gehitzea berez dakarrena, esaten dugunaren frogarik onena da. Europako proiektuak immigrazioari buruzko itun zital hori sendotu du, migratzaileek inolako eskubiderik ez duten kontzentrazio-esparruak sortzen baititu, eta milioi askoko funts publikoak ematen dizkie erregimen diktatorial eta ustelei, dozenaka mila errefuxiatu barnera ditzaten, edo basamortura bota ditzaten heriotzara kondenatuz... politika horiekin, nola ez du aurrera egingo eskuin muturrak?
Argi dago, iragan nazional loriatsua berreskuratzeko asmoz nazionalismo identitarioa astintzen duten alderdi ultraeskuindarrek Europako kontinentearen eta bere potentzia nagusien, Frantzia eta Alemaniaren, gainbehera itzulezinari aurre egin behar diotela. Errealitate horren ondorioz, alderdi horietako batzuk, Le Pen Frantzian edo AfD Alemanian, Ukrainako bakearen babesle nagusi bihurtu dira kontserbadoreen eta sozialdemokraten militarismoaren aurrean. Diskurtso nazionalista hau, nagusi amerikarraren aurreko mendetasuna salatuz, hauteskundeetan indartzeko garrantzitsua izan da.
Hauteskundeetako emaitzen ostean, Ursula Von Der Leyen PPEko buruak kontinentea "eskuinaren eta ezkerraren muturren kontrako gotorleku" bihurtzea proposatu du. Hau zinismoa! Feijooren eskutik Melonirekin akordioak lortzearen alde agertu zen bera, moderazioaren berme gisa aurkezten da. Okerrena da dei demagogiko hori gogotsu hartu dutela sozialdemokrata europarrek, baita Pedro Sanchezek ere. Baina, zertan gabiltza? Europako herrialde askotan, Espainiako Estatua barne, gobernatzen duen eskuin muturrari aurre egiteko irtenbidea eskuinarekin ituna egitea ote da?
Ezker borrokalari bat altxatu, bake sozialaren aurka kaleak hartu behar dira!
Europako hauteskunde hauek ezker parlamentarioaren eta, bereziki, 2008ko Rezesio Handiaren ondorioz sortu zen ezker erreformista berriaren krisi larriaren testuinguruan gertatu dira. Ahal Duguk edo Syrizak, baina baita Die Linkek edo Frantzia Intsumisoak ere, babes handia izan zuten herritarren artean, eta Europa eraldatzeko irtenbide sozialista eta iraultzailea bultzatzeko aukera eskura izan zuten eta orain bizitzen ari garen amesgaiztoa saihesteko. Hala ere, garaia iritsitakoan, bere alternatiba bakarra politika kapitalistak aplikatzea izan zen, edo politika horiek zuritzea, sozialdemokraziarekin itunak egitea, burokrazia sindikalaren estrategiari men egitea eta bake sozialaren alde egitea.
Europako hauteskunde hauek berriro ere egiaztatu dute erakunde horien guztien kontraesan sakonak eta sinesgarritasun eza. Espainiako Estatuan, Sumar, goranahiez jositako nahaste burokratikoa, apurtzen ari da. Podemosi eta Irene Monterori dagokienez, Yolanda Diazekin alderatuta begi bistakoak eta positiboak diren ezberdintasunak izan arren, oraindik ez dituzte atera PSOErekin batera Gobernuan parte hartzetik atera beharreko ondorioak, ez eta gazteen eta langile-klaseko sektore zabalen babesa galtzea eragin duten arrazoiak ere. "Borroka kulturala" eta eskuin muturraren aurkako borroka ideologikoa behin eta berriz azpimarratzea, baina ez onartzea bere gobernuaren abentura izan den erabateko porrota eta bere botoekin gehiengo langilearentzat kaltegarriak diren politikak legitimatu izana, kontraesan gaindiezina da.
Klase-kontzientzia, kontzientzia sozialista, ez da diskurtsoetatik bakarrik sortzen. Ekintzaren esperientziatik eta langile-klaseko organizazioek kapitalaren aurkako borrokan egiten duten lanatik sortzen da. Sozialismoari, marxismo iraultzaileari uko egin dion ezker erreformista berri honek, zeinak sare sozialetan bakarrik jarduten duen eta helburu estrategiko gisa posizio parlamentario eta gobernu bat lortu nahi duen, ezingo dio eskuin muturrari geldiarazi. Eta, era berean, ezin izango du ekidin haien demagogia erreakzionarioa langileen eta gazteen sektore desmoralizatu eta beren eguneroko errealitatearekin naskatuta daudenen artean sartzea, nahiz eta podcast eta internet bidezko telebista asko sortu, baldin eta programa iraultzaile batekin masa-borrokari uko egiten badiote.
Organizazio erreakzionarioen aurrerapena ez da saihestuko demokrazia abstraktua aldarrikatzen, ezta inoiz existitu ez den eta existituko ez den "Europa baketsu" bati dei eginez ere. EB ez zen sortu askatasunen proiektu aurrerakoi gisa, edo herrien arteko bake eta adiskidetasunaren proiektu gisa, baizik eta europar inperialismoaren apustu gisa, merkatuak eta eragin-eremuak kontrolatzeko, arrakasta handiagoarekin lehiatzeko eta kontinenteko langileak ahalik eta gehien ustiatzeko. EB neoliberalismoaren, NATOren eta zapalkuntza inperialistaren sinonimo da.
Eskuin muturraren eta kapitalismoaren aurka alternatiba koherente bat planteatzeko gai ez den ezkerraren aurrean, altxatu egin behar dugu eta ez dugu etsi behar. Ezker otzan honen abokatuek hain ongi zabaltzen duten desmoralizazioak edo eszeptizismoak ez digu eragotziko gertatzen ari denaren mamia ulertzea.
