Gipuzkoako grafikagintza hitzarmenaren aldeko borroka garatzen ari da. Manu Odriozola, sektoreko langilea, LABeko afiliatua eta Ezker Iraultzaileko kidea elkarrizketatu dugu.

Euskal Herria Sozialista: Gipuzkoako grafikagintzako langileak hitzarmen duin baten aldeko borrokari ekin diozue. Zerk bultzatu zaituzte horretara?

Manu Odriozola.-: Adegi patronalaren eraso basati baten aurrean gaude. Ez dago prest hitzarmen duin bat bermatzeko Gipuzkoan 1.000 langile inguru biltzen dituen grafikagintzako sektoreko langileei. Egoera horren aurrean grebara joateko beharra azpimarratu dugu.

Hitzarmena negoziatzeko mahaia 5 aldiz bildu da dagoeneko, eta patronalak gure lan baldintzak atzera botatzeko ahaleginean jarraitzen du, KPIaren igoerari dagokionez soldata igoera lotsagarriak planteatuz. Pandemiako azken bi urteetan, lan kargak gora egin du eta enpresaburuek irabaziak izaten jarraitu dute, inflazioak gure soldatak jaten dituen bitartean.

Gure aldarrikapen nagusiak hauek dira: soldata igoerak KPIaren gainetik hitzarmena indarrean den urteetan, urteko lanaldia 16 orduz murriztea, txanda kontratuaren aplikazioa.

EHS: Zure ustez, zein izan behar da patronala garaitzeko estrategia?

MO: Enpresa txiki bateko langilea eta sindikalista zarenean, are gehiago konturatzen zara zein garrantzitsua den borroka ahalik eta zabalen bateratzea. Gure lan eta bizi baldintzak horren menpe daude erabat.

Patronalak oso estrategia argia diseinatu du. Fabrika handienetako jabeak enpresa itunen negoziazioak irekitzen ari dira arreta desbideratzeko, gu zatitzeko eta sektore mailako borroka ahultzeko. Patronalak ondo daki zer nolako pisua izaten duen greben arrakastan lantegi handietako langileen partehartzeak. Baina pozoitutako tranpa kalkulatua da. Eraso orokortu bati aurre egiteko modu bakarra kolektiboki borrokatzea da. Enpresaburuek borroka zatitzeko eskaintzen dituzten kontzesioak berehala desagertu ohi dira, eraso eta prekarietate gehiagori bide emateko, bereziki krisi kapitalista garaian.

Baina ez gara sindikalistak patronalaren maniobrengatik kexatzeko, horiei aurre egiteko baizik. Eta sindikalismo borrokalari batek, lehenik eta behin, langile klasearenganako konfiantza irmoan oinarritu behar du.

Horregatik, ezinbestekoa dugu lantegi guztietara joatea, handietara zein txikietara, planteamendu borrokalari batekin, informatuz eta azalduz, langileen batzarrak antolatuz, mobilizazio plan sendo eta bateratua demokratikoki onartzeko. Ekintzara jo behar dugu, langileak antolatzen garenean eta elkarrekin mobilizatzen garenean dugun indar izugarriaz jabetu gaitezen.

EHS: Gainera, zuenarekin lotura duten sektore gehiago daude borrokan…

MO: Hori da. Guk bezala, papereko eta egurgintzako langileak hitzarmen duin bat eskatzen ari dira, eta antolatzen hasi dira. Bi sektore horiek lotura estua dute grafikagintzarekin. Mobilizazioak eta grebak sektore horiekin batu behar ditugu lehenik.

2019an, Euskal Herrian borroka sindikalaren izugarrizko gorakada izan zenean, 8 greba egun egin genituen, eta patronala hainbat puntutan amore ematera behartu genuen. Egun garrantzitsuena greba papereko langileekin batera egin genuena izan zen. Eragin handia izan zuen grebalarien morala eta konfiantza igotzeko, eta horrek presio handia egin zion Adegiri. Esperientzia horretatik ikasi behar dugu, eta ildo berean doazen beste asko ere bai.

2020ko urtarrilaren 30eko greba orokorrak inflexio puntua ezarri zuen Euskal Herrian, eta sektore askotan egin genituen horrelako greba arrakastatsuen emaitza izan zen. Beti bezala, EAJ argi eta garbi kokatu zen patronalaren alde, gure borrokak kriminalizatuz eta zapalduz. Orain Urkulluk krisitik irten garela dio. Baina langileok bizi dugun errealitatea ez da hori: inflazioak gure soldatak jaten ditu eta patronala ez dago ezertan amore emateko prest, nahiz eta gure kontura ederki aberastu den eta erakundeetatik dirutza publiko izugarriak jasotzen dituen.

Ez gaude pandemiak edo Ukrainako gerrak eragindako krisi koiuntural baten aurrean. Ekonomia kapitalistaren krisi organikoaren aurrean gaude, langileei berriro ordainarazi nahi digutena.

Ematen ari diren borroka guztiak mahai gainean jartzen ari dira Euskal Herrian greba orokorra deitzeko beharra. ELAk eta LABek aurrerapausoa eman behar dute, eta borroka horiek guztiak bateratu, deialdia eginez. Gaur egun, 2020an baino arrazoi gehiago daude.

EHS: LABen afiliatuta zaude eta Ezker Iraultzailean ere bai. Zergatik?

MO: Hala da. Duela 35 urte LABen afiliatu nintzen, eta Herri Batasunako zinegotzi ere izan nintzen 8 urtez. Parte hartu dudan borroken esperientziak bultzatu nau Ezker Iraultzailean eta bere plataforma sindikalean (Ezkerreko sindikalistak) antolatzera. Uste dut beharrezkoa dela sindikalismo borrokalaria, klasekoa eta antikapitalista defendatzea.

Langileok egunero izaten ditugun arazoak sistema kapitalistaren funtzionamenduan daude. Horregatik, sindikalismoak gizartearen eraldaketa sozialista izan behar du. Gure borroka egunez egun hasten da gure enpresan, baina helburu zabalago bati ere lotuta egon behar du: sozialismoaren aldeko borrokari. Horregatik naiz Ezker Iraultzaileko militantea.