Greba historiko baten ondoren, sindikalismo borrokalariak garaitu du
Joan den ekainean eta uztailean, Gasteizko Mercedes Benz fabrikako langileek -Euskal Herriko lantegi handiena- greba eredugarria egin zuten, ELA, LAB eta ESK-k zuzenduta, multinazionalaren zuzendaritzaren eta Eusko Jaurlaritzaren aurka, eta CCOOren eta UGTren burokraziaren boikotaren eta maniobren aurka, une hartan Batzordean gehiengoa zutenak, Ekintzarekin eta PIMekin batera. Greba hori borrokarako benetako erreferentzia bihurtu zen Euskal Herriko eta espainiar Estatuko ehunka mila langilerentzat.
Azkenik, greban zeuden langileen aurkako kriminalizazio kanpaina basati baten ondoren, eta multinazionalak hainbat mehatxu eta xantaia egin ondoren, CCOO, UGT, Ekintza eta PIM sindikatuek kanpaina horretan izan zuten parte hartze lotsagarria gehituz, akordio bat sinatu zen, greba eta manifestazioetan langileen gehiengoak defendatu zituzten aldarrikapenei batere erantzuten ez ziena. Kanpaina horrez gain, akordioa plantillaren %41ek baztertu zuen, eta tailerreko langileen artean ezezkoa gailendu zen.
Gatazkak agerian utzi zuen nola kontrajartzen diren klaseko sindikalismo borrokalaria eta CCOOko eta UGTko buruzagiek ohiko duten moketako sindikalismoa. Langileen gehiengo zabalak, ELA, LAB eta ESK buru zirela, jarrera eredugarria erakutsi zuten, egunez egun piketeak modu militantean eta kementsu betez, borrokarekin nola jarraitu erabakitzeko batzar masiboak eginez, enpresaren proposamen lotsagarriak eskua altxatuz baztertuz, edo Gasteizko kaleak betez, gainerako langileen begikotasuna eta entzumena irabaziz. Aldi berean, UGTren eta CCOOren burokrazia Emilio Titosen ondoan zegoen, langileen borrokaren aurka.
Baina ez dago alferrikako borrokarik, eta horrela frogatu da lau hilabete geroago. Aste honetan hauteskunde sindikalak izan dira fabrikan, eta emaitzak egoera erabat irauli du. Kolpe izugarria eman die UGTri, CCOOri eta orohar multinazionalari jokoa egin eta langileen borroka eredugarria boikoteatu zuten sindikatuei.
Borroka eta grebak gidatu eta zuzendu zituzten sindikatuek, multinazionalaren zuzendaritzaren mehatxu eta xantaiei amore eman ez zietenek, UGTren eta CCOOren maniobra tamalgarriak salatu zituztenek, emaitza historikoa lortu dute. ELAk irabazi ditu lehen aldiz hauteskundeak 9 ordezkarirekin, UGTk baino 3 ordezkari gehiagorekin, eta LABek eta ESK-k ere ordezkaritza handitu dute. Hori guztia Komitea 31 ordezkari izatetik 29 izatera igaro dela kontuan hartuz. Guztira, ELA, LAB eta ESK sindikatuek 14 ordezkari izatetik 18 izatera igaro dira, eta gehiengo zabala lortu dute. Sindikalismo borrokalari, klase eta demokratikoaren garaipena!
Bestalde, enpresaren zerbitzura jardun duten sindikatuek zigor latza jaso dute: UGTk ordezkari bat galdu du, 7tik 6ra igaro da, CCOOk bere 4ei eutsi die, Ekintzak 2 galdu ditu ordezkari bakarrarekin geratuz, eta PIM desagertu egin da. Guztira, 17 ordezkari izatetik 11 izatera igaro dira. Baina egoera are okerragoa da tailerretan, ekoizpenean zuzenean inplikatuta dauden langileen artean, 7 ordezkarirekin geratzen baitira, ELA, LAB eta ESKren 17en aurrean. Langile eta klaseko kontzientziaren adibide ona.
Emaitza positibo horiek erakusten dute, azkenean akordioa nagusitu zen arren, borrokak balio duela eta bide bakarra dela kontzientzia eta antolaketa sortzeko. Emaitza horiek eredugarriak dira langileek ez dutela kontzientziarik eta ez dutela borrokatu nahi etengabe errepikatzen dutenei erantzuteko, besteak beste CCOO eta UGTko buruzagiak. Gezurra! Mahai gainean alternatiba serio, borrokalari eta sendo bat jartzen denean, langile klaseak oso argi ikusten du.
Frogatuta geratu zen bezala, patronala garaitzeko eta gure aldarrikapenak lortzeko bide bakarra kalean borrokatzea da, besoa altxatuz erabakitzen duten batzar demokratikoekin, piketeekin eta mobilizazio militantearekin. Enpresa Batzorde berriaren osaera ez da zerutik erori, sindikalismo borrokalari baten emaitza izan da, eta langileek ondo ulertu dute jarrera horrekin defendatu behar dugula gure burua patronalaren ofentsibatik.
