Palestinar herriaren askapena eta sozialismoaren aldeko borroka banaezinak dira
Gazan ia urte eta erdiko genozidioaren ondoren, azkenean su-etena lortu dute Israelek eta Hamasek. Sionismoak piztutako basakeria, AEBren eta EBren erabateko babesarekin, guztiz deskribaezina da: 70.000 hildako, hondakinen azpian daudenak gehituta, eta 186.000 ere izan litezke, goseak, hotzak, infekzioek eta zauriek hildakoak kontuan hartuz gero, The Lanceten arabera. Biztanleriaren % 16!
Holokausto horren izugarrikeria dozenaka mila zauritu eta mutilatuk osatzen dute, horietako asko haurrak; 100.000 tona bonbek Gazako azpiegitura eta eraikinen % 90 suntsitu dituzte, lur eta ur gehienak kutsatu dituzte; eta gosea gerrako arma gisa erabili dute, nazien ereduari jarraituz.
Halako hekatombe baten ondoren, naturala da gazatarrek su-etenarekin lasaituta arnasa hartzea, eta Israelgo espetxe beldurgarrietatik ehunka preso palestinar askatzea ospatzea urteetan modu basatian torturatuak izan direnak eta 2023ko urriaren 7aren ondoren are amorru handiagoz, posible bada.
Palestinar herriak parekorik gabeko duintasuna eta erresistentzia gaitasuna erakutsi du eta erakusten jarraitzen du. Gaza iparraldea errauts eta hondakin bihurtu arren, eta sionistek etxera ez itzultzeko probokazioak egin arren, ehunka mila beren lurrak izan direnetan bizitzeko prest daude.
Baina azalduko dugun bezala, akats bat litzateke engainatzea eta basakeria izugarri hau amaitzear dagoela pentsatzea. Palestinar herriaren erresistentzia heroikoa gorabehera, okupatzaile kolonialistari eta mendebaldeko bere konplizeei hamarkadetan zehar aurre egin diena eta mundu osoko herri zapalduentzat benetako erreferentzia izan dena, beharrezkoa da azken urte honetako gertaera garrantzitsuen azterketa serio bat egitea. Egin dezakegun gauzarik okerrena da begietan benda bat jartzea eta gertaerak ukatzea.
Garaipena edo porrota?
Su-etenak esan nahi du Israel garaitua izan dela, Netanyahuk ez duela bere helburuetako bakar bat ere lortu, edo Hamasen garaipen baten aurrean gaudela, erakunde eta talde desberdinek idatzi duten bezala, oso ondo jo dezake, baina ez dator bat errealitatearekin, eta ez du lagunduko herri palestinarra askatzeko borrokan.
Analisi horietako askok gogorarazi digute egoera historiko oso kritikoetan egin ziren analisi okerrak eta organizazio berdinak ausartu ziren esatera Margaret Thatcherrek porrot egin zuela Britainia Handiko meatzarien aurrean 1984/85eko greban, SESBek Gorbatxoven aurka egin izanak ez zekarrela Estatu langilearen amaiera, ezta zaharberritze kapitalista ere, edo Hegoafrikan ezin izango zela inoiz erregimen kapitalista bat egonkortu burgesia beltz batekin. Horrelako ikuspegiak marxismoaren ukazioa dira, eta beti hondamendi berera eramaten dute: kontrairaultzaren aurrerapenak iraultzarekin nahastea edo sasi-analisia ergeltzat, gutxi prestatutzat eta sinesberatzat jotzen den militantziarentzat. Idealismo txepel dialektika materialistaren ordez.
Egia esan, Israelgo Estatua, arrazista eta kolonialista eta Alemania nazia edo apartheid-aren Hegoafrika imitatzen dituena, ez da gai izan orain, iraganean izan ez zen bezala, herri palestinarra akabatzeko edo bere mugetatik kanpo botatzeko, eta krudelkeriarekin matxinada berrien eta erresistentzia gehiagoren hazia erein besterik ez du egin.
Hala ere, hori egia eta agerikoa den arren, erregimen sionistak, Ipar Amerikako inperialismoaren eskutik, kolpe gogorra eman du Gazan eta Zisjordanian, Libanon eta Sirian, eta, epe laburrean, bere helburu estrategikoetako batzuk lortu ditu. Hain da horrela, ezen Trump, Etxe Zuriko maizter gisa, harrokeriaz beterik, ministro sionistarik supremazistenekin lerrokatu baita, garbiketa etniko osoa argi eta garbi proposatuz, eta 1,5 milioi gazatar Egiptora eta Jordaniara kanporatuz.
Gaza erabat suntsituta geratu da, eta su-etena gorabehera, munduko kontzentrazio-esparrurik handiena izaten jarraituko du, mendebaldeko inperialismoaren laguntzarekin eta nazioarteko komunitatearen pasibotasunarekin. Zisjordaniak indarkeria sionistaren gogortzea bizi du, bai Israelgo armadarena, bai kolonoen falange faxistena, terrorea zabaldu baitute lurralde palestinarraren okuazioan aurrera eginez.
Hezbola gogor kolpatu dute Libanon, aginte-kateko ehunka arduradun galduz, Litani ibaitik iparraldera erretiratzera behartuz, Libanoko armadaren mesedetan, eta herrialdearentzako presidente berri bat onartuz, Michel Aoun jenerala, inperialismo iparramerikarraren prokontsul gisa jardungo duena.
Eta azkenik, Al-Assaden Siria, Erresistentziaren Ardatzaren ustezko gotorlekua, erori egin da egunetan. Orain kontrola HTSko milizia jihadisten esku dago, Turkiak, Golkoko monarkiek eta AEBetako inperialismoak finantzatuta, eta tropa israeldarrek Siriako lurraldea okupatzen dute Golango gainetatik haratago, defentsa militarrak suntsitu ondoren.
Gertaera horiek Tel Avivek eta mendebaldeko babesleek aspalditik nahi zuten helburuarekin bat ez datozela pentsatzea burua lurraren azpian ezkutatzea baino ez da.
Beharrezkoa da gertaera horien guztien arteko lotura eta izandako aldaketen neurria ulertzea, palestinar herriaren erabateko askapenaren aldeko borrokarekin eta Ekialde Ertaineko Federazio Sozialista baten aldeko borrokarekin jarraitzeko beharrezko ikasgaiak atera nahi baditugu. Gure zeregina ez da errealitatea desitxuratzea, errealitatea aurrez aurre begiratzea baizik, errealitatea eraldatzeko. Hori izan da beti marxismo iraultzailearen jarrera.
Netanyahuren eta inperialismo estatubatuarraren neurriko su-etena
Politikan oso gutxitan daude kasualitateak. Urriaren 7an egin genuen lehen adierazpenean adierazi genuen bezala, Hamasen erasoa guztiz ezaguna zen Mossad eta CIArentzat. Gaza bezalako muga bat, planetako militarizatuenetakoa, edozein mugimendu mota detektatzen duen puntako teknologiarekin, ezin zitekeen eraso Israelgo eta Ipar Amerikako inteligentzia aldez aurretik ohartarazi gabe. Hamasen plana urtebete baino gehiagoz prestatu zen eta, New York Times egunkariak eta Israelgo hedabideek azaldu zuten bezala, Washingtonek eta Tel Avivek erabat ezagutzen zuten. Bazekiten eta egiten utzi zuten, erantzun basatia emateko justifikazio politikoa izateko, eta Ekialde Ertaineko mapa birdiseinatzen saiatzeko.
Ipar Amerikako inperialismoak, Iraken eta Afganistanen etengabeko porroten eta atzerapausoen ondoren, Ukrainan porrot umiliagarriaren aurrean, Joe Bidenek Errusiaren aurka zuen harrokeria guztia gorabehera, ekiteko beharra zuen. Eta egin du! Gaur egun, 15 hilabeteko genozidioaren ondoren, agerikoa da bide orri bat zegoela eta betetzen joan dira emaitzen arabera, Israelen erasoaldi militarraren aurrerapenen eta Iran, Txina edo Errusiaren erantzun sendorik ezaren arabera osatuz joan dena. Eta hori da Administrazio demokratak, Trumpen babesarekin, bere “bozeramaile” sionistei baldintzarik gabeko laguntza emateari utzi ez izanaren arrazoia.
Israelek eta Hamasek sinatutako su-etena, analista askok dioten bezala, duela zortzi hilabete negoziatutakoaren ia berdina da, eta orain gauzatu da, arrazoi oso indartsuengatik. Duela zortzi hilabete gatazka ez zen Libanora hedatu, eta Hezbolak bere ahalmen operatibo eta militarrak bere horretan mantentzen zituen; duela zortzi hilabete Al-Assaden erregimenak oraindik ere mantentzen zuen, nahiz eta orain badakigun oso azaletik, Siriaren kontrola. Zortzi hilabete geroago, aldaketa oso garrantzitsua da Siriarako eta Libanorako, eta Israelen eta AEBren etsai nagusia den, eta Txinak eta Errusiak gidatutako blokearen aliatu estrategikoa den mula-apaizen erregimenak kolpe handia hartu du Iranen. Zalantzarik gabe, gertaera horiek azaltzen dute Netanyahuk, Bidenek eta Trumpek zergatik erabaki duten su-etena une honetan bertan sinatzea.
Trumpek akordioa nahi zuen presidente kargua hartu aurretik. Ez bakarrik Biden eta demokratak are gehiago agerian jartzeko, baita arrazoi geoestrategikoengatik ere, Abrahameko Akordioekin berak ireki zuen bidearekin jarraitzeko, Israelen eta Arabiar Emirerri Batuen (EAU) arteko harremanak berrezartzea ekarri baitzuten. Orain bide horretan sakontzen saiatzen ari da, baina Saudi Arabiarekin, eskualdeko petrolio monarkia giltzarriarekin, Txinak eremu horietan irabazi duen indarraren ondorioz galdutako eragina berreskuratzen saiatzen. Hori dela eta, su-etenari begira, pizgarrietako bat – estraofizialki – etorkizunean Israelen eta Saudi Arabiaren arteko harremanak ezartzea da. Honek Estatu Batuetako inperialismoari lagun diezaiokeen arren, ez ditu eskualdean dituen arazoak erraz konponduko, Riad eta Beijingen arteko merkatal harremana indartsua dela eta.
Trumpek eta AEBetako inperialismoak su-eten hau nahi zuten, eta Netanyahu ere iritzi berekoa zen [1]. Gazan urtebete baino gehiagoko sarraskia egin ondoren, Libanon esku hartu ondoren, eta Sirian arrakastaz sartu ondoren, begibistakoa da, halaber, Israelgo ekonomiak zailtasun handiei aurre egin behar diela, gastu publikoa eta defizita handiak dira, langileak exerzitora bidaltzearen ondorioz enpresa porrotak ugaldu dira, eta turismoa, eraikuntza eta nekazaritza bezalako sektoreak hondoratu dira, langile palestinarren murrizketen ondoren eskulan faltagatik.
Aldi berean, eta Gazako genozidioa babesten duen gizarte israeldarra eskuin muturrerantz biratu arren, armadaren erreklutamendu tasak erortzen ari ziren, eta, inkesten arabera, iritzi publikoa bahituak bueltan ekartzea ahalbidetuko zuen su-etenaren aldekoa zen. Nahiz eta propaganda sionistak funtzionatu duen eta palestinarren sarraskiaren barne oposizioa txikia izan den, ez da erraza gizartea tentsio horretan mantentzea amaierarik gabe.
Netanyahuk ere, biziraupen politikorako gaitasun handia erakutsi duenak, behar zuen. Gobernuan eta Washingtonen dituen aholkulariek uste dute su-etenak, hauteskundeak aurreratu behar izanez gero, emaitza onak ekar diezazkiokeela, Hamas eta Hezbola hain gogor kolpatu ondoren bahituen itzuleraren egile gisa agertzen bada. Bere ministro filonaziek ahotsa goratzeak eta Exekutibotik irteteak, Ben Gvir faxistak egin duen bezala, nahiz eta Parlamentuan babesa ematen jarraituko duela adierazi duen, ez du askorik kezkatzen Netanyahu, genozidio urte batean oposizioa erabat geldiarazi duena, gizartea militarizatu duena eta orain bere erreforma judizial autoritarioari indar handiagoz ekin diona [2].
Hori esanda, funtsezkoena da Estatu Batuetako inperialismoak gelditzeko esan duenean, Estatu sionistak ezin izan duela ukatu. Honek frogatzen du beti esan duguna: Basakeria hori ezinezkoa izango zatekeela erakusten AEBen, Bidenen eta demokraten erabateko eskuhartze militar, finantzario eta diplomatikorik gabe, zeinak bere eskuak palestinarren odolez zikinduta baititu, kriminal sionisten maila berean. Eta gauza bera esan dezakegu EBri buruz.
Su-etenari dagokionez, Estatu sionistak berak, AEBren oniritziarekin, adierazi du eskubidea duela Gazaren aurkako erasoari berriro ekiteko egoki irizten dionean. Libanoko su-etenarekin egiten ari den bezala.
Akordioaren bigarren faseari dagokionez, martxoaren 2tik aurrera hasiko litzatekeena, Netanyahuren Kabineteak negoziatu eta berretsi behar du oraindik, [3] mugan segurtasun eremu bat ezarriz. Eusteko eremu hori Israelek diseinatzen joan da, mugako herri eta auzoak erabat suntsituta, berriro eraiki ez daitezen, eta Gazako lurraldearen % 30 ere har dezake.
Aldi berean, Israelgo Defentsa Indarrek Philadelphia (Egiptoren eta Gazaren arteko muga) eta Netzarim (Zerrendaren iparraldea eta hegoaldea) korridoreak erretiratzea negoziatu beharko dute, eta azken kasu horretan kontratista pribatu iparramerikarrak hedatzea asmoa dago. Eta hori guztia Gazako iparraldean erretako lur politika baten aurrean gauden bitartean, non kolonoen milizia faxistek asentamenduak ezarri nahi dituzten eta itzultzen saiatzen ari diren palestinarrak probokatzeari eta erahiltzeari ez diote uzten [4].
Su-eten hau sionisten neurrira egina dagoela erakusten duen beste datu bat Israelgo militarrek Zisjordanian egindako esku-hartze bortitza da. Izan ere, beste ekintza kriminal batzuen artean, odolez eta suz eraso diote Yeningo errefuxiatu-eremuari, eta, gainera, Palestinako Aginte Nazionalaren (PAN) eta haren indar polizialen laguntza nazkagarria izan du soldadu eta borrokalari palestinarren errepresioan [5]. Trumpek, bere aliatuaren garaipentzat jotzen duenagatiko poza disimulatu gabe, Zisjordaniako kolonoen legez kanpoko asentamenduak aitortuko dituela agindu dio Netanyahuri.
ANP, Gobernu arabiarrak eta berreraikuntzaren negozioa
Genozidio izugarri honen eta su-eten honen beste aldea, gobernu arabiar ustelen jokabidea da, bai Golkoko monarkiena, Saudi Arabia edo Qatar bezala, baita Egiptoko eta Jordaniako diktadurena ere. Horiek guztiek negoziazio horietan parte hartu dute, eta guztiak Gazako Zerrenda garbitzeak eta berreraikitzeak eman diezaiekeen negozioan jartzen ari dira begiak, ANPko burokraten poltsikoak ere beteko baititu.
Rafah pasabidea irekitzea, eta nazioarteko laguntza eta merkataritza pribatua berrezartzea, Egiptok gainbegiratuko du, baina ANPren parte-hartzearekin. Ayman Qandil Palestinako Aginte Nazionaleko Gai Zibiletarako ministrordea bertara joan da dagoeneko, gainbegiratzeko. Haaretz egunkari israeldarrak dioen bezala: "Inteligentzia militarrarekin elkartutako edo bere jabetzapean dauden enpresa egiptoarrek laguntza prozesuan parte hartuko dute eta lehen berreraikitze lanei ekingo diete, gerra hondakinen garbiketa, kaltetutako errepideen konponketa, aldi baterako etxebizitzen eraikuntza eta ura eta elektrizitatea bezalako funtsezko azpiegituraren zaharberritzea barne" [6].
Negozio hori Golkoko monarkiek, EBk eta inperialismo iparramerikarrak finantzatzen dute, eta ANPk eta Hamasi lotutako elite komertzial gazatarrek ere parte hartuko dute. Aipatutako artikuluak dioen bezala: "Ibrahim al-Arjani enpresari beduinoaren jabetzakoa den Hijos del Sinai enpresak, Egiptoko inteligentzia militarraren kontzesioa duenak, Gazako biztanleak gerra aurretik eta bitartean, Rafahko bidegurutzera arte, sartu eta ateratzeko laguntza transferitzeko eta koordinatzeko ardura izan zuen. Enpresak kritika gogorrak egin zizkien Gazako biztanleei, milaka dolar ordaintzeko eskatu baitzieten, bidaiatzen eta Zerrendatik irteten uztearen truke. Hala ere, ostiralean, Gazako familia eta tribu handien buruek gutun bat bidali zuten enpresaren alde, Egiptok Gaza berreraikitzeko egiten zuen edozein ahaleginen alde. Halaber, euren esker ona adierazi zuten Egiptoren jokabideagatik Gazako erasoa hasi zenetik, Sons of Sinai enpresaren operazioa barne ".
Beste aktore nagusia Qatar izango da, non Hamaseko buruzagitzaren zati handi bat erbesteratuta dagoen, eta erakundearen eta Gazako Gobernuaren finantzatzaile nagusia izan dena. Qatar dagoeneko emaileen konferentzia bat antolatzen ari da, berreraikuntza eta posizio egokietan dagoen gutxiengo bati ekarriko dizkion etekinak kontrolatzeko .
Eztabaidatu eta ebatzi beharreko hurrengo gaia hemendik aurrera Gaza nork gobernatuko duen izango da. Jakina, ANPk dagoeneko adierazi du prest dagoela Gazan Gobernu Zibila bere gain hartzeko; izan ere, Zisjordanian egiten duen bezala, estatu sionistaren zerbitzura dagoen polizia-agente diziplinatu gisa eta inperialismo iparramerikarraren eta EBren lagun gisa jardungo du. ANPko buruzagitza ustelak eta burgesia palestinarrak ez dute zalantzarik izango kapitalista israeldarrekin negozio mamitsuak egiten jarraitzeko; izan ere, Palestinako eskulan merke ugari beharko dute, besteak beste, legez kanpoko koloniak eraikitzeko.
Washingtondik eta Bruselatik ere baliabide asko jasoko ditu, eta bere borondate politikoa eta mendetasuna erosiko ditu.
Gazako suntsiketa latzak eta Hamasen benetako ahultzeak, bere indar milizianoen eta bere eragin politikoaren zati handi bat galdu duenak, nahiz eta batzuek uste duten indartuta atera dela, epe laburrean prozesu hau errazten dute, nahiz eta ANPko populazio palestinarraren artean ospea galdu duen. Norabide horretan ere urrats erabakigarriak eman dira, Txinaren babesarekin, uztailean Beijingen Al Fatahek, Hamasek eta gainerako fakzio palestinarrek (FPLP barne) sinatutako batasun nazionaleko akordioa. Wang Yi Txinako diplomaziaburuaren arabera, itunak "adiskidetze nazionalerako bitarteko Gobernua" sortzea aurreikusten du [7].
Hamas eta Palestinako herriaren askapen borroka. Alternatiba internazionalista eta sozialistaren alde!
Ezkerreko sektore batzuetan, Txinak gidatutako blokearen izaera inperialista ukatzen jarraitzen da, eta, aldi berean, palestinarren askapenerako itxaropen guztiak Beijing, Mosku edo Teherango diplomazian jartzen dira.
Azken batean, klase-borroka eta politika iraultzailea alde batera uzten dute, AEBren aurka munduko hegemonia lortzeko borrokan ari diren potentzia kapitalistak kausaren aliatu aktibo bihurtzeko ilusioarekin.
Baina zehatzak izan behar dugu, eta ez gaitu irudipen batek itsutu behar. Txinak gobernatzen duen estatu-kapitalismoaren erregimenak, edo Putinek Errusian, edo mula-apaizek Teheranen, ez dute zerikusirik sozialismoarekin, ezta komunismoarekin ere. Ez dute kanpo-ekintza iraultzailerik egiten, ezta ere elkartasun internazionalista bultzatzen. Beren monopolioen interesen defentsan aritzen dira, eta beren klase nagusiek ezartzen dizkieten helburuen arabera jokatzen dute. Hitz politak baino ez dituzte esan eta NBEn mozioak aurkeztu. Baina Txinak ez du Estatu sionistarekin harreman komertzialik edo diplomatikorik hautsi, haren bigarren bazkide komertziala baita AEBen atzetik [8], eta Haifa edo Ashdod portuetan inbertsio garrantzitsuak egin ditu, baita enpresa-lankidetza zabalak ere, bereziki teknologiaren eta zibersegurtasunaren arloetan [9].
Komunista iraultzaile garen aldetik, argi eta garbi esan behar dugu potentzia horiek ez direla herri palestinarraren zapalkuntzarako irtenbidea, eta argi utzi dute hori genozidio hilabete hauetan. Kausa palestinarraren benetako aliatu bakarrak milioika langile eta gazte dira, mundua astindu duen elkartasun mugimendu internazionalista sortu dutenak.
Palestinar herriak, muga jasanezinetaraino martirizaturik, tradizio iraultzaile oso errotuak eta erresistentzia gaitasun ikaragarriak ditu. Gaur egun, oso gogor pairatzen dituzte kolonialismo sionistaren eta inperialismo iparramerikarraren basakeria, Europako potentzia "demokratikoen" eta sozialdemokrazia osoaren konplizitatea sarraski horrekiko, gehi gobernu arabiar ustel eta degeneratuen eta nazioarteko “justiziaren” erabateko utzikeria.
Erresistentzia egon da eta erresistentzia egongo da, eta milaka gazte palestinarrek armak hartu dituzte eta legitimoki hartuko dituzte orain eta etorkizunean, zapaltzaileei aurre egiteko. Baina askapen nazionaleko borrokak, armak ez ezik, benetako politika iraultzailea ere behar du, zapalduak beren bizi-baldintzak errotik eraldatzeko borrokan batuko dituena, eta, ondorioz, gizartea.
Gazan ikusi dugun basakeria ez da berria. Bigarren Mundu Gerran Europa suntsitu zuen basakeria bera da, naziek okupatutako herrialde guztietan deskribatu ezin diren sarraskiekin. Txina, Korea, Aljeria edo Vietnamgo herriek beren haragitan pairatu zutena da. Baina kasu horietan, langile klasearen eta zapalduen indar iraultzaileak, internazionalismoaren eta sozialismoaren bandera altxatuz, estalinismoak SESBen ekarri zituen distortsioak pairatuta ere, Alemania naziaren edo inperialismo frantses eta estatubatuarraren indar kriminalak garaitzea ahalbidetu zuen.
Ikasgaiak atera behar dira gertatutako guztitik. Benetako borrokalariak dituen arren, bai Hamas bai Hezbola fundamentalista erreakzionarioek zuzendutako indarrak dira, Irango mulas-en moduko erregimen ustel eta tiraniko bati lotuak, zeinak ez duen gogor erreprimitzeko zalantzarik izan bere propio langile-klase altxamenduak, oinarrizko eskubide demokratikoen aldeko emakumeen altxamenduak, edo gutxiengo nazionalen altxamenduak, kurduen kasuan kasu. Horregatik, Iran barruan Palestinarekiko elkartasun-adierazpenek oihartzun txikia izan dute, mesfidantzaz ikusi baitira egunero elizgizonen, enpresarien eta militarren tirania kapitalista pairatzen duten populazio-sektoreak.
Gazan genozidio sionistaren aurrean Irango erregimenak ez erantzutea bere itxurikeri antiinperialistaren beste aztarna esanguratsua da, eta, argi uzten du bere buruzagi-elitearen negozioak direla garrantzitsuena. Argi dago Txinak, Iranentzat merkataritza-bazkide erabakigarria bihurtu denak, moderazio hori erabaki duela. Baina argi dago kapitalista irandarrak eta mafia klerikalak beldur diotela Israelekin gerra egiteari izurriteari bezala, jakitun baitira ezegonkortze izugarria eragingo lukeela, gizarteak bizi duen pobrezia eta desberdintasun gero eta handiagoa kontuan hartuta. Al-Assaden erregimenaren erorketa ohartarazpen larria izan da.
Kausa palestinarra itsasargi iraultzailea izan da mundu arabiarrean. Hala izan zen 50eko, 60ko, 70eko eta 80ko hamarkadetan, batez ere Lehen Intifada piztu zenean. Indar iraultzaile horrek inguruko gobernu arabiar asko kinka larrian jarri zituen, eta iraultza sozialistaren beharra argi utzi zuen . Hala ere, sionismoa garaitzeko potentzial hori guztia hondatu egin zuen PAEren zuzendaritzak Osloko akordioekin eta Israelgo Estatuarekin harmonian biziko zen estatu palestinar kapitalista baten ideia utopiko eta erreakzionarioarekin. Ezkerreko organizazio askok babestu zuten eta gaur egun babesten duten bide "errealista" hori ondorio izugarrien irteerarik gabeko kalezulo nabarmena bihurtu da.
Hilabete hauetan Gazan, Zisjordanian, Libanon eta Ekialde Hurbilean jazotako gertaera izugarriek inperialistak eta haien peoi sionistak konfiantzaz beteko dituzte, beharbada. Baina ezinezkoa da palestinarren borroka amaitzea. Aitzitik. Beren esku-hartze kriminalarekin, basakeria horri erantzun erradikalak bilatzen ari diren milioika gazteren kontzientzia astindu dute.
Gaza suntsitu badute ere, ezinezkoa da Palestinan eta Ekialde Hurbilean krisi iraultzaile berriak saihestea. Horretarako prestatzea, ikasgai egokiak atereaz, horixe dugu aurrean. Esperientziak erakusten du ez dagoela bitarteko irtenbiderik. Edo sionismoaren eta kolonialismoaren domeinua, edo iraultza sozialista, Israelgo Estatuarekin amaituz – hau da, bere burgesia desjabetuz –, eta gobernu kapitalista arabiarrak eta burgesia palestinarra boteretik kentzea planteatuz, milaka negoziok sionismoari eta mendebaldeko inperialismoari lotuta baitaude.
Hori da nazio, klase eta genero zapalkuntzari amaiera emateko giltza, eta Ekialde Hurbileko Federazio Sozialista bat eraikitzeko giltza, herri guztiak bakean, berdintasunean eta basakeria inperialistatik aske bizi ahal izateko.
