Epaiketa eta zigorra arduradunentzat! 48 orduko beste greba orokor baterantz!
Otsailaren 28an, Greziako historiako tren istripu larrienaren bigarren urteurrenean (57 hildako eta 180 zauritu), milioika pertsonak kaleak hartu zituzten greba orokor historiko batean.
Atenasen milioi bat manifestari inguru izan ziren, 300.000 Tesalonikan eta protestak Greziako 264 hiritan eta 125 atzerrian. Greba orokor horrek herrialdea erabat geldiarazi zuen, eta mobilizaziorik jendetsuena izan zen 1970eko hamarkadatik.
“Ez dut oxigenorik” lelopean, hil aurretik biktimetako batek egindako grabazio lazgarritik aterata, kaleak amorruz bete ziren Mitsotakisen eskuineko gobernuaren gezurren, zabarkeriaren eta despotismoaren aurka. Hiriburuan, poliziaren errepresio bortitzak (agente probokatzaileen infiltrazioa, gas negar-eragileak, ur-zurrustak jaurtitzen zituzten tankeak...) ehun atxilotu eta dozenaka zauritu baino gehiago eragin zituen, baina ezin izan zuen manifestariek aho batez bota zuten oihua isilarazi “hiltzaileak!” eta “dimisioa!”.
Haserrea ez zen hiri handietara mugatu. Donusa eta Fourni bezalako uharte txikietan, biztanleak masiboki batu ziren. Mitilenen, Lesboseko hiriburuan, aurrekaririk gabeko kontzentrazioa bizi izan zen. Greziako langile klaseak, jendeak bazter guztietatik mugimendu indartsu bat altxatuz, bere batasuna eta indarra erakutsi zituen.
Troikaren lapurretak utzi duen trenbide-sistema hondatua
Greziako Aireko eta Trenbideko Istripuen Ikerketarako Agentzia Nazionalak (Eodasam) berriki egindako txosten baten arabera, trenbide-sistemak ez zuen talka saihesteko oinarrizko segurtasun-sistemarik. Azpiegitura egoera negargarrian zegoen: desbideratze akastunak, seinalizazioa ez zegoen erabilgarri eta langile gutxi. Sistemaren modernizazioa, 2014tik aurrerakoa, ez zen inoiz amaitu, nahiz eta Europako funtsak xede horretara bideratu.
Gainera, trenetako batek aitortu gabeko substantzia sukoiak zeramatzala ikusi zuten, eta horrek leherketa areagotu zuen. Ondorioz, hasieran hil ez ziren pertsonak hil ziren. Horri gehitu behar zaio larrialdi zerbitzuek istripuaren ondoren emandako erantzun kaotikoa, erreskatean atzerapenak eta, gainera, istripua gertatu den lekuko dokumentazioan akatsak izan baitira.
Demokrazia Berriko Gobernua giza akatsari errua botatzen saiatu da, baina Eodasamen txostenak erakusten du zabarkeria sistemikoa dela. Inbertsio eta mantentze faltak, 2009ko krisi ekonomikoak areagotua, trenbide sistema erloju-bonba bihurtu zuen. Tempeko istripua ez zen kasualitate hutsa izan, zerbitzu publikoak utzi eta pribatizatzeko hamarkaden emaitza baizik.
Gobernuak ikerketan duen jarrera eskandalagarriak eta gardentasun ezak herritarren haserrea areagotu dute. Aurkikuntza gehienak biktimen senideek eskatutako txosten pribatuen ondorio dira, eta, istripua gertatu eta bi urtera, 40 pertsona baino gehiago auzipetu dituzte, baina bat bera ere ez dute oraindik epaitu.
Oinarrietatik eraikitako mugimendua
Tragediaren bigarren urteurrena mobilizazio historiko bihurtzeko ideia urtarrilaren 26an Biktimen Gurasoen Elkarteak antolatutako manifestazio masiboaren ondoren hasi zen gauzatzen. Elkarte horren lan irmoak burokrazia sindikalaren eta sistemako alderdien geldotasunaren aurkako borroka bultzatzen du _“amaieraraino” haiek dioten bezala_. Erabateko greba orokor baten ideiak milioika kontzientzia bereganatu zuen.
Oinarrizko sindikatuek ebazpenak onartu zituzten grebara deituz, eta milaka langilek, mugimendu sozial desberdinetako aktibistek eta ezker borrokalariaren erakundeek bultzada geldiezina sortu zuten. Ondorioz, PAMEk, KKEren plataforma sindikalak, eta ADEDYk bat egin zuten deialdiarekin, eta presioa hain izugarria izan zen, ezen GSEEren burokrazia endekatuak ere bat egin behar izan baitzuen.
Mugimenduaren eskakizunak sendoak dira: ikerketa independente bat, arduradunentzako zigor eredugarriak, langileen kontrolpean dauden trenbideen nazionalizazioa. Era berean, trenbide-sistemaren kudeaketa errotik eraldatzea eta kontuak ematea, salbuespenik gabe.
Grebaren arrakasta erabat eztabaidaezina da, % 90eko jarraipenarekin. Lurreko, itsasoko eta aireko garraioak bertan behera geratu ziren. Garraio publikoak manifestazioetara joatea errazteko soilik funtzionatzen zuen doan. Supermerkatuak eta merkataritza txikia bezalako sektoreen langileek ere, grebekin bat egiteko zailtasun handiei aurre egin ohi dietenek, langabeziarekin bat egin zuten.
Herrialdean arnasten den giroaren isla, zalantzarik gabe. Kapitalismoaren eta bere erakundeen funtzionamendu kriminala agerian uzten duen mugimendu ikusgarri horren bidez, Greziako langile klase kolpatuak bere kutsu jarri du berriro ere egoeran. Zigorra eskatzen dute arduradunentzat eta justizia biktimentzat, baina otsailaren 28an bizitako matxinada sozial hau haratago doa. Urteetako sufrimenduaren, pobretze masiboaren, eskubide demokratikoen eta lan-eskubideen murrizketa jasatearen, indarkeriaren eta errepresio polizialaren ondoren, horren guztiaren aurka borrokatzeko tradiziorik onenak berreskuratu dituzte.
Gobernu kriminal hau bertan behera uzteko indar nahikoa badago
Horrek guztiak agerian uzten du Demokrazia Berriko Gobernua, baina oposizio ofiziala ere gogor seinalatzen du, boterearen aurrean makurtzen den ezker erreformista hori. Orain, Pasok, Syriza eta Ezker Berria alderdiek, ondo geratzeko, zentsura mozioa aurkeztuko dute nahiz eta jakin galduko dutela. Hala ere, amarru parlamentario batek ere ezin du estali bere erabateko porrota, eta are gutxiago Greziako Gobernuarekin amaitu.
Zalantzarik gabe, mugimendu honen ahalmen iraultzaile izugarria. Mitsotakisen Gobernua eta bere politika erreakzionarioak bertan behera uzteko indarra frogatuta dago. Baina hau gertatuko da kaleetan borrokak jarraitzen badu. Beste greba orokor baten data jarri behar da, oraingoan 48 ordukoa. Eta horretarako antolaketa ugaldu eta areagotu behar da, ekintza guztiak eztabaidatu eta erabakitzeko batzar demokratikoekin, langileen, ikasleen eta bizilagunen batzordeak sortuz eta hedatuz auzoetan, lantegietan, institutuetan eta unibertsitateetan.
Zalantzarik gabe, KKEko milaka militantek eginkizun nabarmena izan dute mugimendu horretan parte hartuz eta bultzatuz, hala nola Gazako genozidio sionistaren eta gerra inperialisten aurka, eta urte hauetan guztietan borroka sozial eta sindikal ugaritan. Orain, KKEko buruzagitzak aukera du egungo gertaerak aurrerarazteko.
Bada garaia greziar komunistek eta iraultzaile guztiek indarrak batzeko, Mitsotakis bota arte borroka estrategia bat defendatuz, eta istripuko biktimentzako justizia eta erantzukizuna dutenen zigorra langile klasearentzako eta gazteriarentzako funtsezko aldarrikapenekin lotuko dituen programa bat defendatuz:
· Soldata-igoera nabarmen esanguratsuak eta hitzarmen kolektiboak berreskuratzea
· Hezkuntza, osasuna eta etxebizitza publikoak defendatu. Amaitu murrizketak berehalaxe!
· Zerbitzu publiko pribatizatuen birnazionalizazioa, trenbideetatik hasita
· Militarismoaren eta gastu militarren aurka, lege autoritario, errepresibo eta arrazisten indargabetzea...
· Kapitalistak desjabetuko dituen, bankuak eta enpresa handiak nazionalizatuko dituen eta aberastasun guztia langile klasearen eta zapalduen mesedetan jarriko duen alternatiba iraultzailearen alde.
