Maiatzaren 12ko Kataluniako hauteskundeek agerian uzten dute, berriro ere, 78ko erregimenak bizi duen ezegonkortasuna eta polarizazioa, eta Katalunian du punturik kritikoenetako bat.
Amnistia Legea onartzea, PSOE- Sumar-en Gobernuak eta bere inbestidura-bazkideek legegintzaldiari eusteko ardatz nagusi bihurtu dena, talka gogorrak eragiten ari da Estatu aparatuarekin, eta espainiar neofrankisten erreakzio basatia.
PPren eta Vox-en, justiziaren edo patronalaren DNAk agerian uzten du kapitalismo espainiarra eta katalana “Espainiaren batasunari” lotuta daudela ezinbestean. Auzitegi Gorenak Puigdemont terrorismoagatik ikertu gisa deitzea, Konstituzionalak Parlament-ari independentziari buruzko ekimen legegile bat eztabaidatzea galaraztea, Senatuak eta Fiskaltzaren zati batek amnistiari gerra deklaratzea, eta Vox-ek ekimen berriak aurkeztea Kongresuan alderdi independentistak legez kanpo uzteko, Kataluniako herriaren erabakitzeko eskubidearen aurkako eraso berri horren parte dira.
Puigdemont-ek adierazpen desafiatzaileak egiteko eta Kataluniara itzultzearen inguruan hausnartzeko baliatzen duen testuingurua, Generalitateko lehendakari izan badaiteke. "Frankisten katerba honi min handiena ematen diona bozkatu" estrategia da Puigdemontek independentisten babesa areagotzeko erabiltzen duena, ezker independentista barne. Baina ez dugu geure burua engainatu behar
Puigdemont, Junts eta eskuin katalana
Erbesteratutako presidenteak martiri aureola bat du bai, baina ezin du ezkutatu eskuineko politikaria dela, argi eta garbi sionista, Kataluniako eliteei milaka loturen bidez lotua, eta ez du baztertzen Aliança Catalana hautagaitza ultraeskuindar eta arrazistarekin ituna egite
Junts desmarkatzera eta aukera independentista garbi gisa agertzera jolasten da, baina Kataluniako Gobernua ERCrekin partekatu du ia sei urtez politika kapitalistak eta murrizketa sozialak aplikatuz, eta buru-belarri aritu da 78ko erregimenarekiko zubiak berrezartzeko eta independentziaren eta Errepublikaren aldeko masen mugimenduarekin amaitzeko. Gertaerak nabarmenak dira: Puigdemont eta bere kolaboratzaileak CiU 2.0 bat berreraikitzen ari dira, erretorika independentistarekin baina eskuinaren eta Kataluniako patronalaren nortasun-ezaugarriekin.
Legebiltzarreko ekintzan oso argi utzi dute hori. Junts Etxebizitza Lege baten aurka agertu zen. Lege hori espekulatzaileentzat oso onuragarria bazen ere, txeke zuri bat nahi zuen, edukitzaile handiek eta putre-funtsek nahi bezala egin eta desegin ahal izateko. Juntsek immigrazioari buruzko eskumenak eskatu zituen, gure anai-arreba etorkinak gehiago jazartzeko eta kanporatzeko: arrazakeria palanka gisa erabiltzen du milaka burges txiki mobilizatzeko eta boto hori eskuin muturreko aukeretara ihes egitea saihesteko. Eta Gazako genozidio sionista bezalako gai garrantzitsu batean, Vox eta PPrekin batera su-eten baten aurka bozkatzen du, Netanyahuri babes publikoa emanez.
Puigdemontek Anna Navarro aukeratu du bigarren postuan bere zerrendetan, Procoreko goi-zuzendaritzako kidea, eta lehenago Cisco Systems-ekoa, Silicon Valleyko multinazional teknologiko handiak, kapitalismo iparramerikarraren ordezkari okerrenak, eta Jaume Giró, Caixabankeko gizona, Kataluniako patronalekoa, eta Ekonomia eta Ogasun kontseilari gisa ERC-Junts Kataluniako Gobernuaren murrizketa eta pribatizazioen arduraduna.
Gobernuko ezkerra
Pedro Sánchezek eta Salvador Illak Kataluniako hauteskundeak irabazi eta ERCrekin aliantza sendotu nahi dute. Hala ere, ez da hain erraza izango, nahiz eta PSCren emaitza ona izan, aurreikusitako inkesta guztiek bezala.
PSCko eta PSOEko buruzagiek Parlamentuan eta Gobernuan gehiengo berri bat eratzeko proiektuarekin amets egiten dute, haien, ERCren eta Komunen arteko aliantza ahalbidetuz. Hipotesi hori ezin da baztertu. Baina horrelako zerbaitek higadura handia eragingo lioke ERCri, eta ez da hain aukera erraza.
PSCk emaitza ona lortuko du Pedro Sánchezek urte hauetan landu duen “baketzaile” irudi horri esker. Irudi horri esker, ERC eta Juntsen laguntzarekin, Kataluniako errepublikaren aldeko mobilizazio masiboa zapaldu eta galdutako ohiko laguntzak berreskuratu ahal izango dira. Jakina, mezu horri etekina ateratzen dio, baina ez dugu ahaztu behar PSOEren Gobernu zentrala eskuinaldean eskoratuago dagoela, politika kapitalistak are urrunago eramaten dituela Ibex35aren mesedetan, eta aurrekaririk gabeko agenda militarista eta otanista duela.
ERCren higadura eta haren atzerakada, sektore publikoaren pribatizazioan eta suntsiketan oinarritutako kudeaketa baten emaitza da. Kudeaketa horrek ez du Junts edo CiU-renak edo PSOErenak inbidiatu behar, eta irakasleen eta hezkuntza-komunitatearen edo osasun-sektorearen grebak eta mobilizazio masiboak eragin ditu. Esquerrak botoen %57 galdu zuen, bai udaletan bai U23-ko orokorretan, eta bere garaian ezkerreko politikak egiteko laguntza eman zieten milaka gazte eta langileren frustrazioa islatu zuen.
Orain, botoek Puigdemonten aldera ihes egin diotelako beldurtuta, diskurtso independentista berreskuratu dute, PSOErekin adostutako autodeterminazio erreferendum bat proposatuz, baina Sanchezek ez du minutu bat ere behar izan atzera botatzeko. Proposamen horrek ez du inolako sinesgarritasunik.
Bestalde, Sumar eta Komunak PSOEren makulutxo soil bihurtu dira, ez dira inolako ilusiorik sortzeko gai, eta Kataluniako Gobernuari egindako kritikak ez dira batere sendoak Ministroen Kontseiluan esertzen direnean. Eta Podemosek, 2015ean eta 2016an Kataluniako hauteskundeak irabazi zituenak, aurkezteari uko egin behar izan dio bere krisi- eta deskonposizio-prozesuarekin jarraituz.
Sanchezek, Illak eta PSCk, ERCk eta Sumarrek ustezko antifaxismoa aldarrikatu dute, ultraeskuina geldiarazteko, Junts eta Puigdemont barne. Baina, egia esan, dei huts horiek, hauteskunde-hitzordu bakoitzarekin azaleratzen direnak, gero eta muga gehiago dituzte, bereziki haien politika belizista, kapitalista eta errepresiboek PPren eta Voxen erreakzio espainolistari aurrera egiten laguntzen diotenean, Katalunian ere emaitzak hobetu baititzakete.
Ezker erreformistaren eta gobernuaren krisi sakon baten aurrean gaude, ordena eta bake sozialaren babesle, eta gizartea eraldatzeari uko eginez, uko egiten diotenak Kataluniaren autodeterminazio-eskubidearen alde borrokatzeari, gerra inperialistei eta militarismoari aurre egiteari, edo milioika familia langilek jasaten duen pobreziarekin eta desberdintasunarekin amaitzeari.
Alternatiba iraultzaile baten alde
CUP ez da krisi honetatik kanpo geratzen, nahiz eta ezker independentista, internazionalista eta antikapitalista eraikitzeko potentzial handia izan.
Urteotan CUPeko buruzagiek ERCri eta Juntsi mugimendu independentistaren buru izateko eskatu diete etengabe, eta behin eta berriz errepikatu dute alderdi horiekin fronte komun bat funtsezkoa zela autodeterminazio eskubidea konkistatzeko, baina akats estrategiko handia izan da.
Eskuinaren eta sozialdemokrazia katalanistaren ordezkariek atzera egin eta masak etxera bidaltzeko ordua zela erabaki dutenean, CUPeko buruzagiak bertan behera geratu dira, noraezean. Izan ere, Kataluniaren askapen nazionalak langileen parte-hartze aktiboa behar du, klase borrokaren parte da eta sozialismoaren aldeko borrokari modu eraginkorrean lotu behar zaio. Autodeterminazio eskubidea ez da aritmetika parlamentarioen bidez konkistatuko, are gutxiago burgesia katalanistaren eta haren alderdi politikoen mendeko aliantzen bidez.
Egiten dugun kritika hori ez da sektarioa, anaitasunezkoa baizik. Lehen borroka lerroan dauden ezker independentistako milaka militante eta aktibistek, etxegabetzeen eta makroproiektu espekulatiboen aurka, Gobernu zentralaren zein Generalitatearen errepresioaren aurka, edo borrokarako sindikalismo alternatiboan, alternatiba iraultzaile sendo bat behar dute, posizioak eta masen eragina irabazi ahal izateko.
CUPeko diputatuek oso ondo egiten dute Kataluniako Gobernuak bultzatutako politika kapitalista askoren aurka daudenean, edo Parlamentuko tribunatik gatazka sozialak eta Gazako genozidioaren aurkako elkartasun internazionalista babesten dituztenean. Baina adierazpen horiek balio behar dute erabat apurtzeko Junts eta ERCrekin aliantzak egiteko ilusioak, nahasmena eta desmoralizazioa baino sortu ez dutenak.
Esquerra Revolucionàriatik boto kritiko bat eman diogu berriro CUPi hauteskunde hauetan. Ez gara abstentzionistak. Gure ustez, hauteskundeak Kataluniako herriaren eskubide demokratikoak jomugan dituen ultraeskuin espainolistaren mehatxuari aurre egiteko klase borrokaren beste plano bat dira, baita eskuin katalanistari eta sistemaren ezkerreko alderdi batzuei ere, ez baitira konponbidea, arazoaren zati bat baizik.
Hala ere, gizartea eraldatzeko funtsezko borrokak, 2017tik autodeterminazio-eskubidea lortzeko egin genuena barne, ezin izango dira ebatzi estatuaren aparatuak eta oligarkiak trukatu eta babestutako parlamentarismoaren mekanismoen bidez, masa-borrokaren eta estrategia egoki baten bidez baizik.
Borroka hori serioski egiteko, arazoaren errora doan programa bat behar da, kapitalismoa, haren erakundeak eta hura sostengatzen duten alderdiak zalantzan jarriko dituena, eta autodeterminazio-eskubidearen defentsa eraldaketa sozialistako programa kontsekuente batekin lotuko duena, plutokraten, katalanen edo espainiarren gutxiengo ñimiño horren desjabetzea planteatuko duena, hauteskundeetara aurkezten ez badira ere gobernu guztien politikak burdinazko ukabilez zehazten baitituzte, edozein koloretakoak direla ere.
Kataluniaren askapen nazionalak 78ko erregimenaren eta, beraz, kapitalismoaren bihotzaren aurka jotzen badu Estatu espainiarrean eta Europan, borrokarako alderdi bat eraiki behar da, irmoa, langile-klasearen artean sustraiak dituena, sistema kapitalistak aurrez aurre duen deskonposizioaren aurrean lehertu diren eta lehertuko diren gertaera iraultzaileetan zuzendaritza faktore bat izan nahi duena.
Programa komunista hau eta alderdi hau Esquerra Revolucionàriatik defendatzen eta eraikitzen ari garena da
